Ik val maar gelijk met de deur in huis: Ik heb Blond zover gekregen dat ze alleen met mij in een bootje is gestapt en is gaan varen op de Vecht! Kijk, dát vind ik nou een schitterende openingszin! Pats boem! Het wereldnieuws ligt gelijk op straat. ‘Waar heb je het in vredesnaam over?’ hoor ik u denken, ”Gaat het wel goed met je, Japie?” Ik begrijp het cynisme, maar toch. Vroeger kreeg ik het wicht nog niet met zes wilde paarden aan boord van een schip met mij als stuurman. Dit is écht breaking news.
Ok, ok, het gaat in dit geval over een zogenoemd ‘fluisterbootje.’ (Tegen elke matroos in spe lispelt de sympathieke verhuurder Pieter: “Zachtjes praten, hoor, straks op het water.”) Het in elkaar gelaste badkuipje wordt aangedreven door een accu. Een schildpad met artrose zou het scheepje vanaf de waterkant makkelijk in kunnen halen. We verplaatsen ons als in een vertraagde film. Het is dé perfecte snelheid voor Blond, die doodsbang is voor water en dieptes. Het gekke is dat ze zwemt als een waterrat. Alleen onder één voorwaarde, ze moet de bodem kunnen blijven zien. In de troebele Vecht is dat onbegonnen werk.
Ik herinner me nog dat we tijdens onze vakantie op Corsica aan het snorkelen zijn in een baai met kristalhelder water. We zijn in de ban van het zeeleven op de bodem en komen opeens bij de grens die we in de duikwereld Deep Blue noemen. Het strand onderwater houdt plotseling op en stort als het ware in een soort afgrond. Wat overblijft is de oneindige, donkerblauwe watermassa. Blond draait zich in wilde paniek om, keilt haar snorkel richting Sardinië, en verbetert het Olympisch record open water zwemmen. Zó bang is ze dus.
Maar ja, we leven wel in Weesp, dat is een stad waar de bewoners bij twee zonnestralen het water van de Vecht op vluchten. Het is een drukte van jewelste. Luxe jachten schieten als schichten voorbij. De eigenaren kijken met dedain vanaf het dek naar onze barrel beneden en proosten zuinigjes met champagnekelken, want op het water groet iedereen elkaar. ‘Stelletje armoedzaaiers!” hoor ik ze denken. Maar Blond zit erbij als de Vechtkoningin en nipt aan gekoelde witte wijn uit een plastic waterfles. Tergend langzaam varen we langs het huis van schipper Gerrit Portengen, alias Rooie Gerrit, een in Weesp geboren en getogen waterman. Als eigenaar van de prachtige klipper Anna uit 1896 voer hij over vele baren en schreef onderweg gedichten:
‘Van zwaard tot tafel’
Mijn zwaard is mijn kiel
Hiermee ga ik recht door zee
Mijn bestemming ligt recht in de wind
Laverend door het zilte nat en door de zeegang van het leven
Ligt hier mijn herinnering aan vele kusten
Het is daarom een hele eer
Hier te mogen rusten
De klok van de St. Laurenskerk slaat drie uur. Een jongeman met ontbloot bovenlijf hengelt een snoek van ongeveer zeventig centimeter uit het water en gaat op de foto met het monster. Daarna zet hij de gigantische vis weer liefdevol terug in de rivier. Vier oude, grijze dames van het type ‘Jo met de banjo en Mien met de mandoline,’ roeien in een slanke roeiboot voorbij en zwaaien lief naar ons. En dan gebeurt het. We zijn nog niet onder de ophaalbrug bij Fort Ossenmarkt gevaren of Blond spreekt de historische woorden: “Zal ík even sturen?”
Mijn bierfles knalt uit mijn fikken en ik kijk haar aan met bolle ogen. Achter het stuur lijkt ze op een geblondeerde versie van Captain Ahab van de walvisvaarder Pequod, die op jacht gaat naar de witte walvis Moby Dick, maar dan wel in slow motion. Ach joh, het is allemaal gekkigheid, dit stukje gaat nergens over.
We hebben spijt dat we het bootje maar voor een uur hebben gehuurd. Na dertig minuten vraagt Blond of ze de boot kan draaien, de rivier is op dat punt zo breed als een voetbalveld. “Probeer het maar!” zeg ik met gevaar voor eigen leven. Gezapig drijven we op de stroom terug naar Weesp. Als volleerde schippers zwaaien we naar onze collega’s op het water. “Morgen weer?” vraagt Blond en onderschrijft de stelling: De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
JAAP VAN DEURZEN