“Een vrouw zonder parfum is een vrouw zonder toekomst,” zou Coco Chanel ooit geroepen hebben. De Franse Gabrielle Bonheur Chanel schudde dit soort aforismen zo uit de mouw van haar zelfontworpen mantelpakjes. Van mij had ze haar mond mogen houden. Blond en ik voeren al jarenlang een geweldloze loopgravenoorlog over ‘luchtjes.’ Komt ie: Ik heb er een pokkenhekel aan! (U mag me nu collectief gaan haten.) Ik houd van puur natuur. Volgens mij ruiken alle parfums naar wc-eend. Ik hang liever boven een putdeksel om de geur van fecaliën op te snuiven dan mezelf te besprenkelen met Bvlgari, om maar eens een zijstraat te noemen. Dat zegt meer over mij dan over de rest van de goed geurende gemeente.
Talloos zijn de discussies over mijn vreemde voorkeuren. Met wijd opengesperde ogen staren vrienden en familieleden me aan. Ze twijfelen aan mijn mentale vermogens en stellen vragen als: “Vind je dit écht geen lekker luchtje?” Blond staat er lijdzaam bij en schudt heftig haar hoofd en zegt: “Nee, hij vindt er geen bal aan. Hij wordt er misselijk van. Ik woon samen met een Neanderthaler!” Maar niemand gelooft haar. De parfum-discipelen verplichten me om mijn snuit tegen hun strot te duwen en het chemische luchtje op te snuiven en zeggen dan: “Dat is toch goddelijk?” Met satanisch genoegen bevestig ik opnieuw mijn afschuw: “Nee, dat vind ik niet, dit lijkt écht op de lucht van een ontbindende wc-eend!” Het zegt meer over mij dan over de geparfumeerde tegenpartij.
Blond is dol op parfum en noemt me: ‘Boer Biet’. In het slechtste geval ben ik een bunzing. Als ze uit eten gaat met vriendinnen hoor ik het serpentachtige gesis van haar peperdure spuitflesje eau de toilette op de trap. Dat zal je leren, lummel, hoor ik haar brommen. Fris en fruitig stapt ze het pand uit. Bij thuiskomst gaat er fluks een washand over de plaats delict, want dat hebben we zo afgesproken.
Wie heeft ooit het idee geopperd dat we ons lijf met allerlei kunstmatige geurtjes moeten inwrijven? Drieduizend jaar geleden verbrandden de Egyptenaren planten en kruiden voor hun goden. Daar kwam aromatische rook bij vrij, waaraan parfum zijn Latijnse naam te danken heeft: per fumus. (Door rook). Het hek was van de dam toen de Grieken de vloeibare variant van parfum uitvonden en de Syriërs het glasblazen. Parfum kon nu in een flesje en werd in principe beschikbaar voor Jan en alleman. Het was toen nog een natuurproduct dat gemaakt werd van bloemen en oliën.
Dat veranderde in de negentiende eeuw toen een stelletje goochemerds erachter kwam dat je ook geurtjes kon ontwikkelen in een laboratorium. Sindsdien spuit iedereen zich vol met allerlei troep. Coco Chanel was er ook als de kippen bij. Eén van de beroemdste parfums is haar creatie Chanel no 5. Dat luchtje bestaat dit jaar precies een eeuw. In 1921 vraagt Coco parfumeur Ernest Beaux om een geur te creëren die ruikt als een vrouw! Hoe verzin je het? Christian Dior maakt het jaren later nog bonter en bestelt een parfum dat moet ruiken naar ‘de liefde.’ (???)
Beaux ontwikkelt voor Coco acht verschillende variaties. Telkens valt ze in katzwijm bij flesje no.5 en zegt: “Zó ruikt een vrouw!” De twee trekken de trukendoos open en installeren zich in de chique restaurants van Cannes. De naamloze flacon met haar parfum zet ze op tafel. Telkens als er een vrouw langs loopt laat ze een wolkje Chanel no. 5 ontsnappen. Het effect is verbluffend. De vrouwen blijven staan en snuiven als prairiehonden de geur op en vragen waar ze het parfum kunnen kopen. Klaar is Coco! Haar luchtje wordt wereldwijd een succes. Als filmster en Hollywood-vamp Marilyn Monroe bezweert dat Chanel no. 5 het enige is dat ze in bed draagt houdt Coco’s kassa niet meer op met rinkelen. Tot op de dag van vandaag.
Ik pak het dus helemaal verkeerd aan en laat kansen liggen. Ik heb nu besloten om samen met de groenteman, mijn eigen geurlijn te gaan ontwikkelen. Mijn subtiele reukwatertje zal ik binnenkort gaan testen op de zonnige terrassen van Weesp. U bent straks van harte welkom bij de introductie van:
Le Canard de Jacques, eaux de parfum!
JAAP VAN DEURZEN