Het is 14 juli 1787. Het Rotterdamse blaadje ‘Het Saterdags Kroegpraatje’ drukt deze dialoog af tussen Kees en Piet: “Is er van de week ook wat nieuws van de groote Heeren uit Den Haag?” vraagt Piet. “Neen”, antwoordt Kees, “maar je mot denken, het is regtevoort in de komkommertyd en dan staat alles zoo wat stil.”

Daar merk je nu in Den Haag helemaal niks van. Daar staan de groote dames en heren van ons rariteitenkabinet al 299 dagen stil. Ze zijn hondsmoe van het niks doen. Geloof me, dat is ook een vak. Ze liggen nu ergens op een strand uit te hijgen na alle interne ruzies. En dat allemaal voor een schamele fooi van 141.000 euro’s bruto per jaar.

Zet u schrap, want de k van komkommer zit weer in de maand. De nieuwsdrempel daalt. Los van de dagkoersen over het schrikbarende aantal vermoorde burgers in de Gazastrook en Oekraïne komt het kat-in-de-boom-gehalte van het nieuws steeds dichterbij. Ter leering en de vermaeck zit ik zelf ook maar wat bij elkaar te harken. 

“Komkommertijd is de tijd waarop deze vrucht wast en rijpt, doch dit woord heeft ook eene andere beteekenis. Men noemt komkommertijd het ieder jaar terugkeerende tijdstip, waarin in het een of ander vak minder drukte, minder vertier heerscht, dan gewoonlijk,” aldus de Vlissingsche courant in 1845. 

The silly season, noemen de Britten de periode. De Zweden hebben het over nyhetstorka, nieuwsdroogte. De Spanjaarden reppen theatraal over: La epoca de la serpiente de mar… Het seizoen van de zeeslang. De broodnuchtere Galliërs noemen het gewoon la morte saison. (Het dode seizoen.)

Ik roep de Fransen deze week uit tot Europees kampioen komkommernieuws. Ik moet heimelijk toegeven dat ik het soms wel leuk vind om al die non-nieuwsberichten te lezen. Ze prikkelen mijn fantasie. Zoals het belletje dat de politie in de stad Bordeaux krijgt. Een 62-jarige man beweert doodleuk dat hij zijn vrouw is vergeten bij een benzinestation. (Herinner me er straks nog even aan dat ik die man moet bellen!)

Hij is na het tanken met zijn dochter weggereden en heeft moeder de vrouw laten staan. Hij heeft geen flauw idee bij welk tankstation dat is gebeurd. Zijn dochter beweert op de achterbank in slaap te zijn gevallen en geeft verder geen sjoege. Vreemd genoeg zijn er wel beelden op verkeerscamera’s te zien waarop zij pontificaal naast paps zit. De twee zouden zelfs nog een paar keer pauze hebben gehouden. Je verwacht dan toch dat ze op zo’n moment zien dat mams pleite is. Maar de vrouw des huizes blijft lucht voor ze.  

Ik zie het arme sloofje al zitten in het restaurant van zo’n in-en intriest tankstation. Geduldig wacht ze met een zakje kurkdroge pretzels en een lauwwarm colaatje op haar man. Het leven flitst als een film aan haar voorbij. “Waar is het mis gegaan?” vraagt ze zich somber af en schreit bittere tranen.

Vrouwlief Blond had al na twaalf minuten wachten in den vreemde mijn linker oogbal doorboord met een roestige breinaald. Daarna zou ze voor de zekerheid nog vier keer met onze gifgroene Japanner over me heen zijn gereden. Blond houdt niet van vreemde verlatingsrituelen.

De Franse politie komt erachter dat de gestrande vrouw bij een benzinestation in Pamproux staat, driehonderd kilometer in noordelijke richting. De gendarmerie belt de man op en raadt hem aan om rechtsomkeer te maken en haar op te halen. Eind goed, al goed. Ik vraag me wel af hoe gezellig de rest van de reis naar Marokko is geweest.

Gezellig is het in ieder geval wél bij de razend populaire Franse quizshow ‘Les Douze Coups de Midi’, ondanks het feit dat sterspeler Emilien wordt uitgeschakeld. De 22-jarige student geschiedenis geeft zich in 2023 op voor de tv-quiz en schrijft zélf geschiedenis. Hij doet 640 keer mee en schraapt bij elkaar 2 566 931 euro prijzengeld binnen, plus 800.000 euro aan cadeaus en 23 luxe auto’s. Hij is daarmee de grootste spelwinnaar ooit in de Franse televisiegeschiedenis. 

De bescheiden jongen zegt dat hij heeft meegedaan om zijn oma een plezier te doen. De oude bes is helemaal idolaat van het spelletje. Elke middag gaat ze stipt om twaalf uur in haar sta-op stoel zitten en zet de tv aan. Ze krijgt bijna een rolberoerte als ze ziet hoe haar kleinzoon multimiljonair wordt. 

Emilien zegt in een interview: “Het zijn kolossale bedragen, het gaat je begrip te boven. Ik heb er moeite mee om te zeggen dat het geld allemaal van mij is. Dan heb ik het nog niet eens over die 23 auto’s. Ik ga natuurlijk proberen om mijn dierbaren daarvan mee te laten profiteren. De rest ga ik verkopen.” Maar eerst neemt de slimmerd een jaartje vrij om bij te komen. Tot zover de Franse perikelen.

Maar veruit het grappigste nieuws komt tóch weer uit Amerika, waar anders? Daar is de Israëlische premier Netanyahu op bezoek. Hij overtreft onze nationale hielenlikker Mark Rutte door Daddy Donald te nomineren voor de Nobelprijs voor de Vrede. Vrouwlief Blond en ik hebben tot diep in de nacht zitten kermen van het lachen. Ik ben gelukkig net weer van de beademing af. Wat een heerlijk komkommernieuws! 

JAAP VAN DEURZEN