Goedemorgen! hier is uw sympathieke roeptoeter met zijn wekelijkse kroniek van het dagelijks leven. Deze keer de perikelen rond een nieuwe aankoop.
TAFELMANIEREN
Bij ons thuis is Blond ‘baas huis.’ Die prestigieuze titel is mij ooit roemloos ontglipt. Als zij ons pand in een kakelbonte villa à la Pippi Langkous wil omtoveren moet ik dat slikken. Maar zó blond is ze gelukkig niet. Sterker nog, ze heeft een hele goeie smaak, gecombineerd met een niet bij te benen neiging tot vernieuwing. Verveling slaat bij haar snel toe. Tot voor kort hadden we zo’n antieke, grenenhouten Engelse eettafel. We kochten hem van een beminnelijke boef van wie je achteraf zeker weet dat hij je heeft belazerd, maar gelachen heb je wel. Hij verkocht er tegen een ‘habbekrats’ vier houten stoelen bij, die volgens hem in een Belgisch gekkenhuis hadden gestaan. Alleen al daarom wilde ik ze per se hebben. Soort zoekt soort.
Bacchanalen zijn er aan die tafel gehouden. Ik schonk er cognac uit bolle, Franse flessen, waarna ik de gitaar pakte en we er lustig op los lalden. Vriendschappen werden eraan geboren en beëindigd. Bezoekende eters waren niet van onze stamtafel weg te slaan, zelfs niet als Blond nukkig de koffie in de woonkamer serveerde. Die koppen stonden in een mum van tijd weer op het grenen gedrocht, want veel lelijker kwamen tafels niet.
Het was een kromgetrokken, leptosome lap hout die bijna taps toeliep. Het blanke blad zat vol vlekken, gaten en kringen. Op sommige plekken vielen er hele repen houtsplinters vanaf. Maar een karaktervoller meubel heb ik zelden gezien. Voel je hem aankomen? Blond was erop uitgekeken en vond een teakhouten alternatief. Het is zo’n tafel die je wel in oude patriciërswoningen vindt. Een onberispelijk meubel met de uitstraling van een bushokje op een winderige provinciale weg in de Bible Belt.
Mijn gebutste, grenen vriend verdween naar de buren, die per direct een tafel nodig hadden. Blond is trots op haar twee meter teakhout en poleert het monster als een lakei uit Huis den Bosch. Wee de idioot die een glas naast het vilten onderzettertje zet, die speelt gevaarlijk spel.
Helaas is die boodschap niet besteed aan Sjoerd. Hij is een hyperintelligente vrijgezel en afgestudeerd in de rechten en de filosofie. Daarnaast heeft hij heel veel verstand van het klimaat. Wij hangen aan zijn lippen.
Filosofen koken niet, die laten zich voederen door vrienden. In ruil voor zijn intellectuele uitwerpselen voorzien we hem regelmatig van voedsel. Sjoerd heeft lak aan tafelregels en zet schalen en glazen pontificaal naast onderzetters.
Of hij het bewust doet weten we niet. De planeet is aan het opbranden en kringetjes op een tafelblad zijn niet zijn primaire zorg.
Zo zoetjesaan begin ik me te ergeren aan zijn tafelanarchie. Als kind van vrijdenkende hippie-ouders is hem blijkbaar nooit een strobreed in de weg gelegd. Ik zie Blond lijden. Corrigerend zet ze om de haverklap zijn glas op een viltje en mompelt dan zachtjes: ‘Sorry, we hebben een nieuwe tafel.’
Maar Sjoerd is alweer op het pakijs in Groenland. Tot ik op een dag explodeer en op hoge toon brul: ‘Man, ben je nou écht zo stom dat je niet eens een glas op een viltje kan zetten?’ Ik heb gelijk spijt. Sjoerd kijkt me verbaasd aan over zijn bril en ik zie zijn helblauwe ogen vollopen met alcoholisch smeltwater. Subiet staat hij op en zegt quasi verward: ‘Jeetje, wat stom, ik moet nog wat doen en vertrekt. Het restant van zijn geliefde eenpansgerecht ligt als een vormeloze, gestolde klodder op zijn bord. Verbijstering alom.
Opeens staat Blond op en knakt alle viltjes demonstratief doormidden en smijt ze met een sierlijk gebaar in de afvalbak. Was will das Weib?? Vrolijk fluitend haalt ze de tafel leeg en zegt opgeruimd: ‘Ik bel hem morgen wel!’
JAAP VAN DEURZEN
Voor meer opbeurende krabbels klik op: jaapvandeurzen.com