Onze overbuurvrouw haalt de krant uit de bus op het tuinpad. Het motregent en ze rilt in haar ochtendjas. De wandelaar, die we ooit in een opwelling ‘Pipo’ hebben gedoopt, steekt de straat over. Zijn rode mutsje en zijn broek met gele fluoriserende polyester kuitstukken verdwijnen langzaam uit beeld. Schoonmaker Jeroen kuiert met zijn karretje in vertraagd tempo over de gracht en prikt met zijn stok hier en daar een papiertje van de straat. ‘Zachtjes aan dan breekt het lijntje niet,’ is zijn motto. De bril van de vriendelijke reus is beslagen. Alles is pais en vree in ons vestingstadje Weesp.
‘Ik heb gehoord dat Russische tanks mijn geboortedorp Cherson in Zuid-Oekraïne zijn binnengevallen. We zijn met afschuw vervuld. We huilen op zo’n manier dat de kleinkinderen het niet zien. Maar ze hebben meer door dan we denken. Gisteren waren ze bang, ze trilden en ze vroegen of we nu gebombardeerd zouden worden. Ik kan niet uitleggen hoe beangstigend dit is! Iedereen vervloekt Poetin,’ schrijft de Oekraïense Elena (66) via Facebook aan een Nederlandse verslaggeefster en oud-studiegenoot.
Prins Amadeiro (‘officieel: Prins Amadeiro Ricosto di Carnavallo, Heer en Meester van Oeteldonk en deszelfs omliggende watervrije moerassen en zandwoestijnen enz. enz.’) heeft in Den Bosch het carnaval afgesloten. Hij is weer gewoon de nuchtere rector magnificus Koen Becking. De katers zijn nog aan het verdampen in het zuiden. Het carnaval is een succes geweest. “Natuurlijk kunnen we feesten als er oorlog is in Oekraïne , anderen gaan toch ook gewoon skiën,’ briest een opgeblazen man in een blauwe boerenkiel en een vuurrode fopneus tegen een verslaggever. Hij kijkt de jongen met opengesperde ogen aan alsof hij net vol in zijn kruis is geschopt. Hoe dom kun je vragen, gannef? Een man uit Zaltbommel filosofeert in het Brabants Dagblad: ‘Wie weet is het volgend jaar híer wel oorlog en kunnen we niet eens carnaval vieren. Het is toch een beetje pluk de dag, hè? Bovendien, Poetin gaat heus niet stoppen met die oorlog als wij thuisblijven.’
Daar is geen speld tussen te krijgen. De slachting in Oost-Europa is voor velen een ver-van-mijn-bed-show. De Brabo’s beweren bovendien dat ze hun portie hoempa wel hebben ‘verdiend’ na al die corona-ellende. Zo is het maar net! Alaaf!
‘Bij een Russisch bombardement op een flat zijn drie jonge kinderen en zes volwassenen omgekomen. Het lijkt erop alsof er clustermunitie is gebruikt,’ zegt burgemeester Ihor Terkehov van de Oost-Oekraïense stad Charkov. Op de beelden zien we talloze kleine kogeltjes keihard tegen de gevel ketsen.
De Oekraïense journalist Daria Kaleniuk gilt op een persconferentie in Warschau tegen de Britse premier Boris Johnson: ‘U komt naar Polen! Maar niet naar Kiev of Lviv, meneer de premier. Omdat u bang bent!” Ze barst in tranen uit en vervolgt: Oekraïense kinderen krijgen aan de andere kant van de grens de volle laag. En U heeft het over sancties tegen oligarch Roman Abramovich. Maar die is in Londen, meneer de premier, zíj́n kinderen zijn in Londen. Poetins’ kinderen wonen in Nederland! Ik zie hier mensen wanhopig huilen, ze zitten in de val en kunnen geen kant op!’ Blonde Boris staat erbij als een uit zijn krachten gegroeide kleuter, die zichzelf zojuist heeft bevuild. Vanuit de havens van Groot-Brittannië varen op dat moment de Russische superrijken hun luxe jachten naar veiliger oorden.
‘Nee, verliefd zou ik niet willen worden. Maar ik vind het wel leuk dat mijn ouders verliefd zijn’ zegt Kiam Tan (7) in de Volkskrant-rubriek: ‘Dit ben ik.’ Daarin worden kinderen in hun slaapkamer geportretteerd. We zien een prachtige vent parmantig op zijn bed staan. Hij heeft zijn armen stoer over elkaar geslagen. Kom maar op met die vragen. Voetballen is zijn lust en zijn leven. Aan de muur hangen twee voetbalsjaals. Er is ook een afbeelding te zien van een voetbalspeler in actie. Zijn favoriete maaltijd haalt Kiam het liefst bij McDonalds. Op de vraag: ‘Hoe ziet je leven er over tien jaar uit?’ zegt hij zonder gȇne: ‘Net zoals dat van Messi!’
Ik zou op dit moment voor geen goud dezelfde vraag durven stellen aan één van zijn leeftijdgenootjes in de donkere schuilkelders van Charkov of Marioepol. Daar is geen bal te zien. We leven in een bizarre, krankzinnige wereld vol tranen trekkende tegenstellingen.
JAAP VAN DEURZEN