Als ik naar de verschrikkelijke beelden kijk van de Sednaya-gevangenis in Syrië raak ik gelijk het geloof in de mensheid kwijt. De tranen springen in mijn ogen. Dit is een menselijk abattoir. Dit is absurd. Dit gaat mijn pet te boven, terwijl ik toch wel wat gewend ben. Ik weet dat oorlog het slechtste in de mens naar boven kan halen. Dat heb ik als RTL Nieuws verslaggever vaak genoeg gezien. In voormalig Joegoslavië, Rwanda, maar ook in Afghanistan, na de val van de taliban in 2001. In Kaboel filmen we gevangeniscellen die hooguit geschikt zijn voor vier, vijf personen, maar er zitten minstens dertig mannen in mensonterende omstandigheden hutjemutje op elkaar. Maar het kan blijkbaar nog gekker en wreder in de slachthuizen van Bashar al-Assad. Mijn maat is vol.
Het groteske contrast met de gezapigheid in onze huisjes weltevree achter de dikke dijken is met geen pen te beschrijven. Ons journaille gaat hier vol op het orgel over een potsierlijk drama op de Veluwe. Ik wéét dat ik het niet kan maken om er over te beginnen, maar ik doe het toch. Want ik wil lachen om niet te huilen. Lachen om het verhaal van Caroline van Harten uit Ermelo. Ze is helemaal van de leg omdat ze vanwege een verhuizing afscheid moet nemen van haar gigantische verzameling wc-rollen. Trots poseert de lieverd met haar blonde permanentje voor de kasten vol poeppapier in de hal. De zorgvuldig opgebouwde collectie bestaat uit 1007 fleurige exemplaren.*
Het lijkt wel alsof je de afdeling toiletartikelen inloopt van de Kruidvat. De excentrieke, Amerikaanse kunstenaar Andy Warhol zou er geheid een kunstwerk van hebben gemaakt, zoals hij al eerder deed met zijn 32-delig popart-werk Campbell’s Soup Cans. Helaas is Andy al in 1987 gaan hemelen.
Reporters staan in rotten van vier voor Carolines huis in de biblebelt. Er zijn gelukkig nog belangrijke zaken te melden in de wereld. Dit is klein leed. Ik was er vroeger ook dol op, want er vielen nooit dooien bij. Ik houd het niet droog als Caroline gepassioneerd uitlegt dat er negen poeprollen op een plankje van 1 meter breed passen. Je hebt 117 vierkante meter muur nodig voor de complete verzameling.
“De kleurrijke toiletrollen toveren een glimlach op ieders gezicht,’ meldt het Algemeen Dagblad in een lijvig artikel, waarin Caroline ook de oorsprong van haar collectie verklapt:
“Het is begonnen toen wij tien jaar geleden op vakantie waren in Dubai. Op het toilet van ons hotel stonden de reserve wc-rollen in mooi papier gewikkeld. Da’s leuk voor thuis, dacht ik gelijk. Toen viel het mij op, dat er in andere hotels ook rollen stonden met net weer een andere wikkel eromheen. Langzaam maar zeker begon mijn verzameling vorm te krijgen.”
In haar toekomstige woning in Harderwijk kan ze haar bizarre collectie niet meer kwijt. Maar ze krijgt het ook niet over haar hart om de wc-rollen weg te schenken aan een verpleeghuis, waar ze wel raad weten met dat pleepapier. Caroline: ”Het liefst wil ik ze overdragen aan een organisatie. De nieuwe eigenaar moet dan wel de héle verzameling overnemen en weer uitstallen. Het is niet de bedoeling om er maar een deel van mee te nemen.” Nee, stel je voor! Een Rembrandt scheur je ook niet in mootjes!
Door naar Vlaanderen, waar ik een uitnodiging heb gekregen van de Nationale Vereniging voor Nutteloze Borden. Ja, u leest het goed, die organisatie bestaat. (Sorry, de gifbeker moet helemaal leeg.) Het is de enige vereniging in België die zich hartstochtelijk inzet voor de verspreiding van nutteloze borden zoals deze:
‘Vissen verboden. Walvissen ook.’
‘In dit huis woonde Barack Obama, de 44ste president van de Verenigde Staten, zeker niet.’ Of:
‘Hier gebeurde op 11 januari 1992 niets noemenswaardigs.’
De absurdistische humor van de Belgen is ongeëvenaard. Tijdens de lockdown van 2020 besluit professioneel onnozelaar Kamiel de Bruyne om overal in de stad onfunctionele bordjes met een doelloos oogmerk neer te zetten. Voor het Nutteloos Lidmaatschap Light tikt u 15 euro af. Het levenslange Nutteloos VIP-Lidmaatschap kost u 35 euro, maar dan heb je ook wat. U steunt dan ook het Nationaal Nutteloze Erfgoed. Zullen we nu maar kappen met die flauwekul? Anders wordt het echt pijnlijk. Ik heb mijn portie waanzin wel weer even gehad, pff.
In een winkelcentrum waar mensen hun gelezen boeken achterlaten voor anderen, neem ik deze week het beduimelde boek ‘In Europa’ mee van journalist Geert Mak. Als ik de kaft opensla lees ik de volgende zinnen:
Lieve Victor.
Cadeautje voor ons 2-jarig liefdesleventje.
Op 40 x zoveel!!
Love you heel erg veel (’t meest)
Dikke smakkerd van je Dees.
-X-
Leve de liefde! Er is misschien nog hoop.
JAAP VAN DEURZEN
*Bron: www.ermelosweekblad.nl