Sinds 1989 ben ik één van de beeldbepalende verslaggevers van het RTL Nieuws geweest. Bijna dertig jaar lang vlieg ik van de ene brandhaard naar de andere. Ik versla de gruwelen van de oorlog op de Balkan en ben getuige van de sektarische ellende in Noord-Ierland, waar katholieken en protestanten elkaar uitmoorden.
Van dichtbij maak ik de waanzin van de genocide in Rwanda en recentelijk Irak en Koerdistan mee en versla ik catastrofes zoals de tsunami’s in Indonesië en Japan, maar ook de vliegtuigramp in Libië. Ook doe ik verslag van de terroristische aanslagen van 9/11 in New York en de aanslagen van Anders Behring Breivik in Noorwegen. Ik heb jarenlang in Scandinavië gewoond en spreek de taal.
Vaak wordt gezegd dat mijn verslagen zich onderscheiden door een herkenbare, verhalende stijl, waarbij ik veel oog heb voor het menselijke aspect. Mijn verhalenreeks in Afghanistan, waar ik ooggetuige ben van een aanslag op een Nederlands konvooi in Tarin Kowt, wordt genomineerd voor de journalistieke prijs: De Tegel.
Het meemaken van deze wereldgebeurtenissen roept bij veel mensen vragen op zoals: Wat doet dit met je? Wat neem je mee? Hoe beïnvloedt het je mensbeeld? Hoe ga je hier persoonlijk mee om? Hoe dun is het laagje beschaving? De kunst van het relativeren en mijn gevoel voor humor zijn misschien wel mijn krachtbronnen in een spannend leven. Steeds weer verbaas ik me over de menselijke veerkracht. De drang tot overleven is zo groot dat mensen er, gehavend of niet, toch weer bovenop komen. Voor mezelf betekent een goed thuisfront een onmisbaar anker om te overleven.
In mijn presentatie wisselen historische en humoristische reportages elkaar af. Vreugde en verdriet liggen, zoals in het dagelijks leven, dicht bij elkaar. En dat is een ode aan het leven.