Rob Mes wilde als jongetje het liefst Bromsnor worden en boeven bij de vleet vangen. Maar die vlieger ging niet op want hij was kippig en kwam niet in aanmerking voor een baan bij de politie. Op zijn zeventiende koos hij daarom voor ‘boeven vangen 2.0’: ambtenaar bij de Belastingdienst. Met zijn ULO-diploma mocht hij als jongste bediende onderaan de ladder beginnen en maakte nog net niet de wc’s schoon. Hij doorliep dertien afdelingen binnen de Belastingdienst. Want Rob was ambitieus en volgde de ene na de andere studie. Van lieverlee groeide de sympathieke jongste bediende uit tot een manager met 350 man onder zich. Op zijn 63ste vond hij het mooi geweest.
“Ja, dan lig je er ineens uit en tel je niet meer mee. Niemand laat meer iets van zich horen. Het was voorbij en daar zat ik dan als Jan Doedel op de zesde verdieping in mijn flat in Vlaardingen!” zegt Rob Mes met zo’n heerlijk zangerig Rotterdams accent. “Ik moest ineens voor mijn eigen applaus gaan zorgen.”
Rob had destijds op Linkedin 2000 connecties en besloot om zijn netwerk in te zetten voor werkzoekenden. Dat heeft hij geweten. Linkedin, dat Rob op zijn Rotterdams uitspreekt als ‘linket-in’ was destijds zo’n beetje het ingedutte, debiele broertje van alle sociale platforms. Linkedin kampte met een imago van een saai, suffig bushokje, een soort veredelde kaartenbak voor werkzoekenden. Niet bepaald de ideale plek om je content op te zetten, want daarvoor moest je toch echt bij Twitter of Facebook zijn. Maar Rob Mes zag mogelijkheden.
Wat kleinschalig begon groeide uit tot een netwerk van bijna 116.000 connecties en volgers. Iedereen mocht gratis bij hem aankloppen. Voor hij het wist was hij vier, vijf uur per dag met zijn bemiddelingswerk bezig. Hij werd één van de meest actieve leden op Linkedin. Het applaus was terug!
Sommige werkzoekenden, onder wie veel vijftigplussers, beschouwden Rob Mes als laatste strohalm om werk te vinden. Duizenden aanvragen stroomden binnen, iedere kandidaat mocht zich op zijn netwerk presenteren. Dat werkte, want Rob kreeg, naar eigen zeggen, zo’n vijftig procent weer aan het werk.
Recruiters klopten massaal bij hem aan en zagen het potentieel van zijn netwerk wel in, zeker als het om moeilijk te bemiddelen arbeidsplaatsen ging. Rob Mes: “Dan kreeg ik bijvoorbeeld een belletje van zo’n recruiter die op zoek was naar een ‘controller’ voor S. noem maar een zijstraat. Als ik dan zo’n man in mijn bestand had stuurde ik zijn naam door en was het daarna voor de recruiter kat in het bakkie. Dat was dus makkelijk werken voor die recruiters die daarna hun commissie van 10-15% van het jaarsalaris van zo’n medewerker opstreken. Zeker als het om een leidinggevende baan ging kon dat bedrag oplopen tot tienduizenden euro’s.”
Rob kreeg als bedankje een goeie fles port en zijn collectie flessen groeide uit tot een fikse verzamling. Levercirrose lag op de loer. Op een gegeven moment viel het kwartje en besefte hij dat hij ‘Gekke Gerritje’ was. Anderen verdienden klauwen met geld aan zijn gratis bemiddeling. Rob maakte met de recruiters afspraken over een vergoeding voor hem. Als iemand via zijn bemiddeling werd geplaatst kreeg ook hij een deel van de buit. Maar dat ging nooit ten nadele van de werkzoekenden, die ten allen tijden gratis bij hem konden aankloppen.
Nu is het feestje voorbij. Op halve kracht werken is niets voor Rob. Zijn netwerk verkopen is geen optie. Hij draagt het over aan Robbert Schuringa, een jonge hond van 24 jaar, die staat te popelen om zijn prachtige werk over te nemen. Rob eindigt ons gesprek met Rotterdamse nuchterheid: “Ik ben straks gewoon weer fulltime opa, dat is ook heerlijk. Het is mooi geweest! Het applaus en de dankbaarheid waren welkom!”
JAAP VAN DEURZEN
Ga voor meer verhalen naar Jaapvandeurzen.com / klik daarna op: Columns