We hebben in onze buurt te maken met een geboortegolf. Het blije baby-gekrijs is niet van de lucht. Ik heb geen idee wat de reden is van deze massageboorte, maar aan die verdomde crisis kan het niet liggen. (Ik krijg het woord c. niet meer over mijn lippen) De baby’s zaten al in de oven toen de ellende nog moest beginnen. Trots zag ik onze lieve buurvrouwen de afgelopen maanden deinend op hun vruchtwater over de Weesper markt zeilen.
Natuurlijk kun je je afvragen of die geboortegolf misschien te wijten is aan een stroomstoring? Een hardnekkige legende wil namelijk dat zo’n incident wel eens kan leiden tot een babyboom. Ga in gedachte maar eens terug naar Haaksbergen op die koude novemberdag in 2005. Er viel toen plotseling een gigantische bak sneeuw uit de lucht. Een elektriciteitskabel kon die lading vlokken niet trekken en brak in tweeën. De bewoners van de godsvruchtige gemeente zaten in het pikkedonker en ondergetekende deed dapper verslag vanuit de provincie. Haaksbergen schurkt tegen de bijbelbelt aan, nou dan weet je het wel als daar het licht uitgaat.
“De leu in disse gebeedn prebeert slim noar de wetn van den Biebel te leawn, goat völle met mekoar umme en treft mekoar vake in de koarke, op skoole of op t woark.”
Moar woarempel ook in t bed, potjandikkie! De Bijbelse boodschap: “Gaat heen en vermenigvuldigt U!” is daar niet aan dovemansoren gericht. Niets menselijks is die Tukkers vreemd. “Kom op Jet! We gaan van bil, meisje. Dit is het teken waar we op gewacht hebben!’ En Gods water stroomde over Gods akker.
Feit is in ieder geval dat negen maanden later 34 vrouwen in Haaksbergen een baby baarden. Dat waren er veertien meer dan het jaar ervoor. Toeval? Nee, ammehoela, dat was die stroomstoring, natuurlijk. De verbaasde moeders mochten in de zomer tekst en uitleg geven aan de verslaggevers van het onvolprezen SBS-programma ‘Hart van Nederland: “Hoe zit dat, mevrouwtje? Knijpt u de katjes in het donker? De lichtjes vallen even uit en u bent gelijk hoogzwanger? Verklaar u nader.”
Terug naar Weesp, hier hebben we in 2019 absoluut géén stroomstoring gehad. Vooralsnog blijven we dus met het raadsel zitten waar die viriele tsunami vandaan is gekomen?
Het lijkt wel alsof de vruchtbaarheidsgodinnen Ashanti, Isis en Pukkeenegak op een dag een vrolijk pact hebben gesloten onder het motto: ‘Laat die Weesper-moppen maar tot ons komen.’
Het zij zo. Gezellig is het wel, eindelijk is er weer eens een beetje reuring in deze vergrijzende buurt, hoewel de heersende haarkleur niet echt is veranderd. Roedels oppas-oma’s en opa’s bevolken nu en masse onze mini-grachtengordel. De nieuwbakken, jonge ouders moeten natuurlijk wel doorwerken als ze de hypotheek willen betalen.
Kirrend tegen hun kinderkroost paraderen de grootouders door de straten met hun: ‘Mamaloes Ding Fenix Black/Rose 3-in-1 Combi Kinderwagen’, of hun ‘Mutsy Nio 2020, met gratis accessoire-pakket.’ En dan hebben we het niet eens gehad over de ‘Stokke Xplory V6 zwart Seat/ zwart Chassis-zwart Leatherette Handle kinderwagen.’
Je waant je in het ruimtevaartmuseum als je die namen leest. Sommige kinderkoetsen zien er ronduit futuristisch uit. Die kun je zo in een baan om de aarde schieten. Vrijwel allemaal zijn ze voorzien van gewatteerde zitjes, perfecte ventilatie, warme voetenzakken, regenhoes en ‘bumperbar.’ Ze hebben nog net geen ingebouwde flatscreens.
Wat een gigantisch verschil met vroeger. Ik zie mijn moeder nog rondrijden met mijn zusje in zo’n pikzwart, vierwielig vehikel met inklapbare kap. Die zie je alleen nog in horrorfilms of bij kinderwagenparades tijdens braderieën.
In zo’n kolos kon je ook met gemak twee mud aardappelen vervoeren of je bejaarde opa ten grave rollen. Mijn moeder had hem te leen van tante Jo, die met twaalf kinderen de ‘legbatterij’ van de familie werd genoemd. In de pauze tussen spruit nr.9 en nr.10 kwam mijn zusje ter wereld. Mijn moeder had mazzel en mocht het zwarte monster lenen. Het is allemaal goed gekomen.
In Haaksbergen zijn de puistige ‘duisternis-pubers’ inmiddels vijftien jaar oud en staan stijf van de hormonen. Met angst en beven wachten de bewoners op een nieuwe, sneeuwrijke winter.
JAAP VAN DEURZEN