Pats! Boem! Au! Ik kan het c-woord niet meer horen, maar nu word ik er genadeloos mee om mijn oren geslagen, want ik heb een ‘milde gezondheidsklacht.’
Normaal gesproken hoor je me daar nooit over. Maar ik leef met een lieve hypochonder, en dat is een andere diersoort, die zijn extra alert. Als je in Blonds bijzijn niest mag je de corona-hulplijn bellen.
Ik probeer het echt angstvallig te verbergen maar op een gegeven moment ziet ze me ietwat krampachtig slikken. Ze slaakt een snerpende gil en maakt een snoekduik naar de doos met mondmaskers. Daar hebben we er in de schuur drieduizend van staan. Mijn lichaamstaal is verdacht, maar ik stel haar gerust. Ik heb gewoon een droge keel. Maar dat beschouwt ze als een fabel. Ze kent me.
Ze onderwerpt me aan een kruisverhoor waar de Stasi een puntje aan kan zuigen. “Hoe bedoel je, droge mond?’ mompelt ze wantrouwig door het masker. Ik leg uit dat mijn keel een nanoseconde heeft aangevoeld als een grof grindpad. Een blonde pils kan wat dat betreft wonderen doen. Ruk aan dat bier, meisje! Ik smak bij wijze van voorpret demonstratief met mijn lippen.
Ze pikt het niet. “Zo slik je niet als je een droge keel hebt,” is haar pijlsnelle diagnose en ze geeft een demonstratie. Overdreven trekt ze haar gezicht in een plooi en probeert een virtuele slok water door een woestijndroge pijp te persen. Ze lijkt op zo’n cartoonfiguur die een hele meloen doorslikt.
Ik geef me gewonnen en erken dat ik er al drie dagen mee rondloop. Ik zeg er wel bij dat het zo’n keelpijntje is waar een Strepsil niet voor uit zijn nest komt, maar het is te laat. Als een malle begint ze minstens dertig hotelketens te bellen, op zoek naar een kamer. Maar die zijn in deze vakantietijd allemaal volgeboekt. Blond vaardigt een oekaze uit: Ik moet me NU laten testen op dat vervloekte virus, want ook bij milde klachten, bla, bla, bla.
Mijn kruistocht begint en ik maak kennis met de wet van Murphy. Alles wat fout kan gaan, gaat fout. Ik heb net een meniscus-kijkoperatie achter de rug en mijn knie belasten is uit den boze. Autorijden met een stijf ingepakt been mag ook niet, want dan rijd je onverzekerd. De buurman bellen om me door zo’n teststraat te laten rollen is geen optie. Ik bel de regionale GGD en daar roeptoetert een overwerkte vrouw NEE in mijn oor, aan huis testen doen ze niet! Of ik wel goed snik ben? Dat moet de huisarts doen!
Ik bel de assistente van de huisarts maar die verklapt dat er in het hele stadje geen testsetje meer te vinden is. Ik bel de GGD waar een andere vrouw zegt dat de huisarts een exemplaar in Bussum kan afhalen. Ik bel de assistente van de huisarts en die zegt dat ze terugbelt. Maar die belt niet terug. Ik bel zelf. De assistente zegt dat de huisarts me zal bellen. Ze laat me wel weten dat haar baas niet naar Bussum zal rijden voor zo’n setje, want daar heeft ze geen zin in.
De huisarts belt. “Ja, dan moet ik me in zo’n vreselijk pak gaan hijsen en daar heb ik geen tijd voor, want de wachtkamer zit vol.” Maar hoe zit het dan met de urgentie? Ik ben toch een tikkende tijdbom? Ik zit in de risicogroep! Klopt, maar nu even niet en morgen ben ik vrij, legt de sympathieke huisarts uit. Maandag ben ik de eerste. We zullen dan drie dagen verder zijn.
Nu komt het roofdier in Blond vrij en met vervaarlijk ontblote tanden sist ze. “Je rijdt in een luxeauto met een automatische versnelling en je hebt je rechterbeen vrij? Capice? Ik krijg mijn marsorders. Als een kreupele oorlogsgewonde strompel ik op krukken naar mijn koets en kachel door de teststraat in Bussum. Daar boort een lief meisje een stokje de binnenlanden van mijn brein in. De uitslag komt een dag later: Ik ben virusvrij. Blond kijkt me aan alsof ik het zevende wereldwonder ben en valt snikkend om mijn nek.
JAAP VAN DEURZEN
PS: mocht u één van mijn juweeltjes gemist hebben, ja, ja, altijd bescheiden blijven, ga dan naar jaapvandeurzen.com en klik daarna op Columns