“Kijk eens, als Mohamed niet naar de berg komt, dan haalt Abraham de mosterd zelf wel,” zegt Blond. ‘O jee,’ denk ik, ‘Onze stille zwijger is aan het woord, de boot is los. Er is geen hout aan vast te knopen. Ze loopt helemaal wit aan. Het is weer huilen met tuiten geblazen.’
We hebben het voor de honderddrieëntwintigste keer over de bouwvergunning die we bij de gemeente hebben aangevraagd. We willen een paar nieuwe, hardhouten kozijnen met dubbele glazen in onze gevel laten zetten, want de oude zijn uit 1627. We krijgen te maken met een kafkaëske vorm van ambtenarij. We slapen er slecht van en zijn een zenuwinstorting nabij. We lullen van de weeromstuit in abracadabra zinnen tegen elkaar en hebben de kracht niet meer om vloeibaar Nederlands te spreken. Om de haverklap stellen de ambtenaren nieuwe eisen.
“We hebben wéér een brief! Ik sta echt paf te kijken,’ blaf ik tegen Blond:
“We missen een detail over de wisseldorpel. En de maten van het raamhout in aanzicht staan er ook niet in. Er wordt nog gekeken of dubbelglas wel mogelijk is in beschermde stads-en dorpsgezichten.”
‘Wat is in vredesnaam een wisseldorpel? Hoezo, geen dubbel glas? De gemeente roept zelf op om huizen te verduurzamen. Waar is mijn Kalashnikov? Ze willen alleen maar kluitjes in het riet gooien. Ik til niet lichtvoetig aan maten, Blond, elke keer snij ik het weer aan de orde, maar ze laten je vallen als een hete aardappel. Ze denken zelf verstand te hebben van alle toeters en blazen.”
Blond ziet de wanhoop en waanzin in mijn ogen en sust: ‘Die bouwvergunning komt er wel, joh. Die kozijnen zitten er straks in één dag in, dat wordt écht een hoogstaaltje. Komt tijd, komt nood. Ga nou niet achter je wenkbrauwen zitten krabben. We gaan dit in goede banen oplossen. Als er straks één hek over de dam is, gaat het snel! Wij doen wat in ons mars ligt. Tel daarbij op dat we mensen zijn zonder capsules, en onszelf altijd terug cijferen. Ik heb wél het idee dat ze ons in de tuin luizen. We worden gewoon om de luren geleid.
Dit wordt natuurlijk een vervolg-feuilleton. Ik hoop dat het dieprood van schaamte op zijn kaken staat. Negenennegentig van de meeste mensen zullen er niets meer van begrijpen.” koeterwaalt Blond.
“We zullen er straks wel mondeling met die man over moeten praten,’ antwoord ik schuimbekkend. ‘Ik wil goed beslagen uit het ijs komen. We zitten nu al maanden te wachten.”
Maar ja, als ambtenaren de randjes er van aflopen krijgen ze nog wel steeds hetzelfde salaris, concluderen we eenstemmig. Zíj́ hebben zeeën van tijd om de wedstrijd te dicteren. Ze maken je eerst dood met een blije mus en als je dan met een advocaat dreigt komen ze snel met een bouwvergunning aankakken.
“Voor hun zijn wij twee vreemdelingen in de bijt, eencellige tweelingen. Ze breien er gewoon steeds omheen. Geloof me, er zijn nog een heleboel voetangels en klemmen te nemen. Een kat in het donker maakt rare sprongen, dus laten we de gemeentemannen in godsnaam te vriend houden. Hoe zal ik het zeggen, zonder netjes te blijven. Dit vereist een beetje Haarlemmer wonderolie. Het krijgen van zo’n bouwvergunning gaat altijd met haperen en stoten. Dat constante uitstellen gaat natuurlijk wel ten dupe van je mentale gezondheid. Maar voor je het weet vier je straks furore,” zegt Blond op zijn Babylonisch.
“Nou, dan druk ik maar weer het hazenpad,’ zeg ik gelaten. “Ik moet wel een beslissing doorhakken, ik heb alle gordijnen weggehaald, moet ik ze nou weer terug hangen? Die gemeentelijke galbak die erover gaat zit nu echt in zijn nopjes te lachen, hè? Weet je, ik sluit niet uit dat er nieuwe mogelijkheden mogelijk worden. Ik sta nog steeds als een paal achter onze conclusies. Wíj́ hebben gelijk. Alle maten kloppen.
Weet je wat? Ik schenk nog maar eens wat voor ons in, somberheid heeft hier veel te lang troef gespeeld. Niet wij, maar zíj́ zitten op losse schroeven! Proost!”
JAAP VAN DEURZEN
PS: We zijn nu zeven maanden verder. De kozijnen zijn net geplaatst. Hosanna! Om de dag bezoekt Blond me op de gesloten afdeling. Het gaat steeds iets beter met me.