Mag ik voor één keer even mijn gal spuwen? Ja hè? Dank u wel. Normaal gesproken ben ik niet zo’n zeikerd. Maar misschien is dit stukje ook voor u wel een feest der herkenning. Komt ie:
Ergernis 1: Ik maak gebruik van biologisch afbreekbare, hygiënische doekjes, want dat is wel zo fris. Ik houd van reinheid. Ik vraag me wel af waarom ik die dingen gebruik, want ik krijg ze met geen mogelijkheid uit de verpakking. Het zakje met vochtige papiertjes hangt met een zuignap aan een muurtegel in de wc en heeft een minuscule opening. Met mijn dikke vingers moet ik daar die natte, slappe, servetjes uit zien te peuteren. Dat vereist een zekere handigheid. U begrijpt het al, zo handig ben ik niet.
Om de haverklap trek ik die in elkaar gevouwen papierstukjes in één lang lint uit het gaatje. Dat is niet de bedoeling. Geduld is dan een schone zaak. Ik blijf voorzichtig verder friemelen. Maar ook dat lost niks op, want na veel gefrunnik houd ik een kletsnat kloddertje over. Daar kun je niks mee. Toch gooi ik het verfrommelde vod, waar dan al gaten in zitten, niet gelijk weg. Ik ga er weifelend alsnog mee in de richting van de plaats delict. Daar kleven risico’s aan. Want een afzwaaier naar die donkere achterstandswijk in Darmstadt is zo gemaakt. Vaak trek ik het niet en stop ik er mee. Waarom verpakken ze die dingen zó misdadig slecht?
“Dit is zó’n ontzettend onsmakelijk verhaal! Kun je niks anders verzinnen?” blèrt Blond boos. Ze is mijn eindredacteur. “Poep- en plasverhaaltjes pássen helemaal niet bij jou! Zal ik zelf even wat ergernisjes opnoemen?” In paniek schud ik mijn hoofd. Symbolisch werp ik een theedoek, die ik toevallig in mijn handen heb, op de grond en zeg: “Vrede zij met ons. Ik gooi de handdoek in de ring.”
Dat had ik beter niet kunnen doen. Ze gaat gelijk vol op het orgel: “Kijk dat bedoel ik nou. Je pleurt gewoon alles neer. Ik loop de godganse dag dingen achter je reet op te ruimen. Overal ligt kleding. Je trekt het uit en laat het vallen waar je staat. Natte handdoeken en wasgoed liggen op het bed. Je laat de lichten branden en legt tubetjes nooit terug op de vaste plekken. Als jij je tanden hebt gepoetst en ik kijk daarna in de spiegel dan lijk ik net op een vreemde soort Dalmatiër. Ik vraag je elke dag om niet op je zijden sokken met twee glazen in je handen de trap af te lopen. Zo’n motorisch gestoorde joker als jij glijdt geheid een keer uit en dan breek je je nek. Als je borden staat af te spoelen is de grond gelijk kleddernat. Je weet dat ik een hekel heb aan natte voeten. En…ja sorry, je snurkt als een varken. Voor de rest ben je wel lief!” zegt ze hijgend en knalt tevree op de canapé. Het lijkt een catharsis. Ik ben weer bij de les en ga vrolijk verder met zeuren.
Ergernis 2: Melkpakken zonder draaidop. Dat is een drama. Daar moet je namelijk het kartonnen bovenrandje van openscheuren en naar achteren klappen. Daarna probeer je die twee hoekige flapjes op de een of andere manier weer samen te knijpen. Als je mazzel hebt, ontstaat er dan een soort schenktuitje. Mij lukt dat nooit. Ik kom niet verder dan een piepklein openingetje. Elke keer knijp ik ook te hard in dat pak en spuit er een fontein melk omhoog. Het is om gek van te worden.
Ergernis 3: Kent u die producten die als het ware in plastic zijn gegoten? Bijvoorbeeld zo’n pak met twee doosjes zeep van Dove, een simpel vijltje of een paar batterijen? Daar heb je verdomme een cirkelzaag of een gasbrander voor nodig om ze open te krijgen. Ik haal de gekste fratsen uit met stanleymessen en brievenopeners om die spullen uit het plastic te plukken. Soms snij ik bijna het hele product aan gort. Dat ik nog geen slagaderlijke bloeding heb opgelopen is een godswonder. Kap daar mee!
Ergernis 4: “Hoeveel sterren geeft u onze bezorging?” “Zou u ons bedrijf aanbevelen aan derden?” “Hoe vindt u dat Leroy uw klacht heeft afgehandeld?” Wordt u ook zo gek van die talloze online klanttevredenheidsonderzoekjes? Ik heb die arme Limburgs sprekende Leroy van het callcenter net tien minuten lang de huid vol gescholden. De service van de telecomprovider is namelijk schrikbarend slecht. Maar ik ga die arme jongen natuurlijk niet zwart lopen maken via een vragenlijstje. Ook hij is een knecht van veel meesters. Sodemieter op, doe gewoon je werk en val me verder niet lastig.
Natuurlijk zijn het allemaal luxeproblemen. Ze staan niet in verhouding tot alle sores in de wereld om ons heen. Maar het lucht wel op om even je gal te spugen. Bij deze, pfff. We gaan moedig voorwaarts!!
JAAP VAN DEURZEN