Jaap van Deurzen

SPREKER /  MEDIATRAINER /  DAGVOORZITTER.

Ever & Green

nov 28, 2021

Ons Weesper ‘Huisje Weltevree’ staat deze week te trillen op zijn grondvesten. Blond en ik luisteren naar de ‘Evergreen Top 1000’, met de volumeknop op standje 9. We worden overspoeld door een vloedgolf van legendarische popnummers. Oké, ik ben nu echt seniel aan het worden. Want u denkt natuurlijk gelijk aan ‘Cor Kouwenaar de nostalgist’ uit de reclamespot voor Cela Vita aardappels. Daarin brult de knorrepot onafgebroken dat ‘vroegȃh’ alles beter was. Ik heb precies hetzelfde gevoel als het gaat over muziek uit de jaren zestig en zeventig. Béter is het, in mijn oren, nooit meer geworden. Als het knellende korset van de jaren vijftig definitief wordt afgeworpen gaan alle remmen los. Het evangelie van seks, drugs en rock-‘n-roll wordt wereldwijd verkondigd. Een explosie van muzikale creativiteit is het gevolg.  

In de ‘Evergreen Top 1000’ komen alle koninklijke hoogheden voorbij: The King, Queen en Prince. ‘The Boss’ Bruce Springsteen raakt me met zijn: ‘Streets of Philadelphia,’ Don McClean’s ode aan Vincent van Gogh is hartverscheurend. The Beatles, tja, heeft u even? 

“Oh, deze is mooi!” gilt Blond om de haverklap in extase en wil alleen maar dansen. Ik sta stomverbaasd, want in mijn oor zingt ze alle Engelse teksten perfect mee. Alleen bij ‘Vous permettez, Monsieur’ van de Franstalige zanger Adamo brabbelt ze het refrein een beetje halfslachtig mee. Er schuilt geen Galliër in haar. Adamo is begin jaren zestig, op The Beatles na, de bestverkopende artiest ter wereld. *

Als jongetje wil ik maar één ding: een Adamo-jas. Zo’n zwarte, stoffen pijp met glimmende knopen. Maar mijn moeder heeft geen stuiver te makken en flanst er zelf een op haar gammele Singer-naaimachine in elkaar. Ik loop erbij als Malle Pietje. Het is misschien nu ondenkbaar maar in 1964 staat ‘Vous permettez, Monsieur’ elf weken lang op nummer 1 in de hitparade, met dat ó zo brave refrein:  

‘Och meneer, mag ik uw dochter even lenen

Hij kijkt me glimlachend aan

Ik voel dat hij mij wantrouwt

We beloven om verstandig te zijn 

Net zoals u deed voordat u getrouwd was…’

Dat zijn nog eens gezandstraalde tekstjes in vergelijking met: ‘Ik wil seks met die kale’, van ‘De Lawineboys’ of de kinky klassiekers van cabaretière Katinka Polderman: ‘Hij wil niet beffen’ en het Pipa Pijpen Zaadlied:

‘Ik hoef geen voetmassage 

Geen bonbons en geen boeket

Geen Gorter bij het haardvuur

En zelfs geen Chablis

Jou te mogen pijpen is mijn puurste poëzie.’

Als ik Paul McCartney ‘Yesterday’ hoor zingen waan ik me heel even terug in het katholieke clubhuis ‘De Brug’ in Rotterdam-Zuid. Elk weekend speelt daar een bandje. Een uitbundige danser ben ik niet, maar ‘slijpen’ doe ik als de beste. Ik kom alleen niet aan mijn trekken, want de pater, die de avondjes organiseert, heeft de band opgedragen vooral vlotte nummers te spelen. Hij weet wat er groeit tijdens dat kleffe geplak in het donker. Daar komen kindertjes van. Ik zie jongemannen met bakkebaarden en lang haar in broeken met wijde pijpen en meiden in jurken waar de koppen van de Beatles op staan gedrukt. 

Opeens hoor ik de tranen trekkende wereldhit ‘Silvia’s Mother’ van de Amerikaanse band Dr. Hook and The Medicine Show. ‘Dansen!’ gebiedt Blond. In de smartlap belt de zanger zijn ex-vriendin Sylvia vanuit een telefooncel. De knul wil afscheid nemen. Maar de telefoon wordt opgenomen door haar moeder. De tang weigert om dochterlief te roepen en zegt dat ze op het punt staat om te gaan trouwen. Ze wil voor geen goud dat ze zich bedenkt. Tussendoor meldt de telefoniste droogjes dat er extra kwartjes moeten worden ingeworpen, anders wordt de verbinding verbroken. Mams geeft geen krimp. ‘Goodbye, goodbye….’ Meesterlijk, zo’n sadistische thriller die stijf staat van hunkering. “Pokkenwijf’, blèrt Blond op mijn schouder. Soms neemt ze de songteksten iets te serieus en haalt ze feit en fictie door elkaar. Niet getreurd, even later zit ze himmelhoch jauzend mee te brullen met de vaderlandse ‘evergreen’: ‘De vlieger’

‘Ik heb hier een brief van mijn moeder, die hoog in de hemel is.’

Het is een weergaloos kroeglied van André Hazes. Kurken ploppen, kruiken klokken, kelken worden gevuld. Proost! Ik ben na een week totaal gesloopt, maar ga moedig voorwaarts met de Top 2000!

JAAP VAN DEURZEN

*Bron: Wikipedia