Blond schrijdt na het nieuwjaarsconcert als een gravin door de Spiegelzaal van het Concertgebouw in Amsterdam. Vioolvirtuoos Janine Jansen heeft ons net betoverd met haar magistrale vertolking van Benjamin Britten’s Violin Concerto opus 15. Robert Schumanns’ Tweede symfonie onder leiding van de Finse dirigent Klaus Mäkelä is wonderschoon. Ook het heerlijke toetje van Joseph Schubert is prima te pruimen. Na deze cascade van muzikale noten die het Concertgebouworkest over ons heeft uitgestort, staan we droog. Half verdwaasd schuifelen we voetje voor voetje de concertzaal uit. We zijn toe aan koffie.
Blond biedt aan om het voor ons te halen. Ze is als de dood dat ik onhandig tegen iemand oploop en vlekken zal maken op mijn gehuurde smoking. Ik ga zitten en sla het tafereel van haar gang naar de bar gebiologeerd gade. Haar zijdezachte Yves Saint Laurent rok wappert als een groen glanzende vlag achter haar aan. Het is alsof dat kledingstuk licht geeft. Blond swingt als ze loopt. Door mijn wimpers lijkt ze op een roofdier van de Afrikaanse steppe. Vroeger zag je in westerns wel eens mannen op zo’n dreigende manier lopen. Je kon er dan gif op innemen dat ze aan het eind van de straat iemand door de kop schoten. Blond is zich van geen kwaad bewust. Zo loopt ze nu eenmaal. Ik hoor het ritmische getik van haar pumps op het parket. Het blonde haar is opgestoken. Sommige rebellerende lokken deinen op haar schouders op en neer.
Opeens lijkt het alsof ik naar een tenniswedstrijd in slow motion zit te kijken. De hoofden van de aanwezige heren in de zaal draaien automatisch met haar mee. Ik zie de begerige blikken van de mannen die haar tot aan de bar toe volgen tijdens haar kruistocht voor koffie. In Engelstalige landen noemen ze Blond een natural, zonder de arrogantie van een zelfverzekerde pitspoes. Ik zie sommigen mannen stomverbaasd in mijn richting kijken. Klopt het verhaal van de Beauty and the Beast dan toch? Wat moet die lul de behanger met zo’n charmante vrouw? Hoe bestaat het dat die pokdalige Koos Knollenboer zo’n chique chick aan de haak heeft geslagen? Wat is zijn geheim, vragen ze zich af en werpen een schuine blik op hun eigen gala-ega.
De man heeft twee belangrijke taken in dit ondermaanse: overleven en zich voortplanten. De oerman wil zo veel mogelijk vrouwtjes bevruchten zodat zijn genen blijven voortbestaan. Hij heeft er een dagtaak aan om andere hitsige mannetjes van het lijf te houden die dezelfde plannen hebben. Dat instinct schijnt volgens experts nog steeds in het mannenbrein te zijn ingebakken. Jaloezie en hebzucht zijn leidende sentimenten. Kijken mag wel, maar aankomen niet.
Op de nep-walk of fame gaan we samen op de foto. In mijn te nauwe black tie vermomming sta ik er ongemakkelijk bij. Ik krijg met geen mogelijkheid het bovenste knoopje van mijn overhemd dicht. Het flikkerstrikje zit als een wurgkoord om mijn strot en hangt er om de haverklap halfstok bij. Ik heb mijn voeten in puntige plastic lakschoenen gedwongen. Als ik er op loop voel ik me de gebochelde van de Notre Dame. Ineens begrijp ik de uitdrukking: My shoes are killing me. Het zweet breek me uit. Blond staat er zoals gewoonlijk stralend bij.
Set twee begint. Ze is op de terugweg met de bakjes troost. Weer draaien al die koppen mee. De stand is ‘love 40’ in mijn voordeel. Ik zie sommige vrouwen met een zeker ontzag naar Blond kijken. Ze knikken bijna onmerkbaar met hun hoofd. Anderen hopen dat één van haar hoge hakken breekt en ze met die koffie tegen het canvas klettert. Dat zal je leren kreng. Maar als een model op de catwalk heupwiegt Blond de bakjes pleur naar ons tafeltje. Game, set, match!
U heeft me allang door. Dit is een verkapte love story en een liefhebbende ode aan mijn muze. Ik ben een trotse primaat. We zijn nog steeds twee verbaasde pubers, die met open mond naar de elite om ons heen zitten te staren. Ik ben in topvorm en beschrijf op humoristische wijze deze menselijke zoo. Blond steekt bijna de moord van het lachen en smeekt me om te stoppen. Voor je het weet is het watersnood in die pumps.
Ik ontmoet haar ergens in de oertijd in de tram in Rotterdam-Zuid. Ik laat haar tijdens de zestien gezamenlijke haltes hyperventileren van het lachen. Ze doet dat zó aanstekelijk dat iedereen automatisch meelacht. Ik ben niet meer te stuiten. Met de knieën gekruist tegen urineverlies strompelt de blonde Belle uit de tram. Het lijkt alsof ze op straat als een gemankeerde schaatsster ‘pootje-over’ aan het oefenen is. Het is het enige dat ze kan doen om niet in haar broek te plassen. Het is een aandoenlijk gezicht.
Nu, jaren later, is er wat humor betreft, niets veranderd. Net als toen waggelt ze proestend naar het toilet in het Concertgebouw. Dit is gala-geluk. Thuisgekomen zwikt ze alsnog door haar enkels op die vervloekte naaldhakken. Gelukkig staan we voor de deur en kan ik haar muiltjes uittrekken. Haar oog valt op de boodschappentas in de hoek en nuchter als een lege maag zegt ze: “Zullen we morgen kabeljauwhaasjes met peentjes eten?” Na een heerlijke, hallucinerende avond zijn we weer geland in het Weespse. Mooi is dat toch, hè?
JAAP VAN DEURZEN