Jaap van Deurzen

SPREKER /  MEDIATRAINER /  DAGVOORZITTER.

Grand Ballon & Helletocht

aug 2, 2020

‘Waar ben ik in vredesnaam mee bezig? Stop ermee! Stap af! Idiote masochist” Het stemmetje dreunt non-stop door mijn kop. Ik zit op mijn peperdure wielrenfiets en ik zou er het liefst ter plekke een grote paperclip van willen maken. Maar ik doe het niet, want ik heb een doodswens. Ik heb besloten om naar de top van de Grand Ballon in de Franse Vogezen te fietsen. Dat is de zwaarste bergbeklimming in dit gebied. Ik moet over een afstand van 22 kilometer elfhonderd hoogtemeters fietsen.

Mijn maten Robert en Camilo hebben beiden een dwarslaesie en gaan op armkracht naar boven. Met elke afgelegde meter groeit mijn respect. Dit is gekkenwerk. Zoonlief Tim heeft er zin in en ligt aan kop. De blaag is dertig jaar jonger en twintig kilo lichter dan ik. Ik sleep 103 kilo die bult op. Mijn Ballon-buik ligt voor me op de stang. Waar ben ik aan begonnen? Wat wil ik bewijzen? Ik ben verdomme schijndood.

Jack, die zestig is, tuft op zijn gemak naar boven. Het lijkt alsof hij op de vlakke Achtmaalseweg rijdt in Zundert, waar die malloot vandaan komt. Jack is onze kampioen, maar op die berg kan ik hem wel dood kijken. Soms sprint hij naar voren en haalt mijn zoon in, om vervolgens weer naar beneden te racen en de achterblijvers aan te moedigen. Op die manier rijdt hij de Grand Ballon bijna twee keer op. De vriendelijke gigant is onmisbaar als wielercoach en inspirator.

Koos rolt als een machtige silverback de berg op. Als jonge NAC-speler schoot hij zichzelf in 1982 het Guinness Book of Records in met de snelste goal ooit in de Eredivisie, acht seconden vanaf de aftrap. Die rooie is een man van de platte, groene grasmat, omhoog fietsen op een steile berghelling wordt nooit zijn hobby. 

Corné, een sympathieke hotelier uit Roosendaal, rijdt in de volgwagen en dekt de rug van de ligfietsers. Hun banden lijken aan het asfalt vastgelijmd. Met een snelheid van zes kilometer per uur sleuren ze zich met hun handtrappers omhoog. Hun biceps zijn opgeblazen tot dikke hammen.

Mijn dijbeenspieren beginnen te rafelen. Uit mijn luchtpijp komt een piepend geluid dat lijkt op een aanlopend fietswiel. Ik wil niet stoppen. Ik wil wél stoppen. “Take the pain!” schreeuwt acteur Tom Berenger tegen een gewonde soldaat in de Vietnam-film Platoon. Accepteer de pijn! 

Bekijk het maar, mijn liezen staan in brand. Ik word bijna religieus en roep alle goden aan. Ik krijg geen lucht meer. Ik ben bereid Moeder Theresa op te graven, een rioolrat te kussen, of een psychedelische dichtbundel te schrijven, als ik maar weer gewoon kan ademhalen en die spierpijn ophoudt. Dat vervloekte fietszadel wil mijn rectum in. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam uit elkaar scheurt. 

De bergweg kronkelt als een gemeen, glanzend serpent omhoog. Ver boven me op de berg zie ik een auto die de afmeting heeft van een Dinkytoy. Ik zie de stalen testikel van het weerstation op de top. Ik ben er nog kilometers van verwijderd. Ik ga dit niet trekken, dit is een helletocht. ‘Stop dan, gek!’ Daar is dat stemmetje weer. Opeens hoor ik applaus. Een groepje buikige bejaarden staat me aan te moedigen: “Courage!” Houd moed! Ik wil mijn stuur niet loslaten want ik ben als de dood dat ik dan achteruitrol. 

Een meisje met een weglekkende tattoo van Chinese karakters in haar nek kust haar vriend op een parkeerplaats. Ik vraag me af of zo’n tatoeëerder wel eens een slechte haardag heeft en stiekem een afwijkende tekst verzint, zoals: “Mijn achterkant is misschien mooi maar aan de voorkant zie ik eruit als een knobbelzwijn.’ Weet zij veel. Ik ben nu flink aan het hallucineren.

Weer een haarspeldbocht. Acht procent stijging. Houdt het dan nooit op? Dit is een titanengevecht tegen de zwaartekracht. Ik denk aan Donald Duck wiens hart van verliefdheid buiten zijn lichaam springt als hij Kathrine Duck ziet. Zo voelt mijn hart ook. Jack daalt de berg af en zegt: ‘Nog een klein stukje!’ Ik kan hem wel zoenen. Ik zie de contouren van het restaurant op de top. Uitgeput rol ik over de streep. Even later druppelen de anderen binnen. We huilen virtuele vreugdetranen.

JAAP VAN DEURZEN

PS: Bent u geïnteresseerd in meer van mijn hersenspinsels en andere kunstjes, klik dan op: jaapvandeurzen.com en ga dan naar Columns