Ik heb vrouwlief Blond mishandeld. Ik gooi het maar gelijk in de groep voordat jullie het van een ander horen. Het gebeurt tijdens het afwassen. Ik ben Europees kampioen afdrogen. Tijdens een uitzonderlijke aanval van tederheid stapt Blond in de keuken op me af en zegt: “Wat ben je toch lief, hè, dat je me altijd zo goed helpt.” Vervolgens wil ze me omhelzen. Dat heeft ze geweten. Ik heb haar niet verstaan en draai me ietwat wild om met het steelpannetje dat ik aan het afdrogen ben. Voel je hem aankomen? In mijn draai knal ik het onding keihard tegen haar lip. Blond gaat tegen het parket en krijgt acht ‘tellen.’ Ze is ineens zes octaven minder teder. Ze had al vlezige lippen maar nu loopt ze erbij als een tapir.
Ik schaar me, per ongeluk, in het rijtje idioten dat zich schuldig maakt aan huiselijk geweld. Misschien lachten jullie net nog om mijn potsierlijke ‘misser,’ maar er valt natuurlijk niks te lachen als mensen in het écht hun fikken niet thuis kunnen houden.
Ik schrik me rot van alle berichten over seksueel misbruik, mishandeling, ruzies en geweld. Zijn we dan verdomme massaal de corona-kluts kwijt?
Omdat we gedwongen thuiszitten nemen de spanningen in huis toe. Bij de Kindertelefoon komen meer telefoontjes binnen dan normaal. Het gaat dan niet om de ‘bekende probleemgezinnen’ maar ook om ‘gewone families’ die daarvoor jubelend door het leven gingen.
“Onder normale omstandigheden zoeken kinderen zo’n 1000 keer per dag contact, nu zijn het er meer dan 1500 keer!” zegt directeur Roline de Wilde van de Kindertelefoon. Daar word je toch niet goed van? Hoe dun is het laagje vernis in onze beschaving?
‘Ja, jij hebt makkelijk praten, pensioenpias,’ hoor ik jullie zeggen. ‘Bij jou is er thuis plek zat en lopen er geen kinderen het bloed onder je nagels vandaan te treiteren.’ Dat klopt, maar het lijkt me geen goed excuus om dan maar als een malle te gaan lopen klappen?
Huiselijk geweld is natuurlijk geen nieuw fenomeen.Vorig jaar was het alleen al in Amsterdam duizenden keren raak. Omdat de dader en het slachtoffer een relatie hebben duurt het lang voordat (vooral) vrouwen aangifte doen. De politie rekende uit dat er gemiddeld 33 keer een mishandeling is geweest voordat iemand zich ook echt meldt. Hallo! Dat zijn 33 dikke lippen of erger!!
Ik weet er alles van. Ik was er als kind zelf getuige van. Bij mijn buren was het elke week raak. Hij was een loodgieter die besloot zelfstandig te gaan werken, maar hij kon de druk niet aan. Er ontstonden schulden en om de haverklap kwamen er brede jongens aan de deur om hun geld op te eisen.
De fles bracht troost, maar niet heus. We hoorden hoe hij stomdronken zijn vrouw door het pand sloeg. Haar wanhopige gegil zal ik nooit meer vergeten. Ik kroop van ellende onder de tafel.
Toch heeft ze nooit aangifte tegen hem gedaan. Overdag repareerde hij alles wat hij die avond daarvoor aan gort had geslagen en bracht dan bloemen voor haar mee.
Ik heb destijds plechtig beloofd om nooit een vrouw te zullen slaan, uitzonderingen daargelaten, natuurlijk. Kijk, dat maakt mij nou zo’n bovenste best manneke!! Mijn God!!?? Helaas heb ik met dat vervloekte steelpannetje een einde gemaakt aan mijn belofte, zij het onvrijwillig.
“Wil je pfloffffie’ stamelt Blond tussen vijf ons lipvlees. Ze is niet meer te verstaan. Ik heb overwogen om die charmante doventolk Irma Sluis in te huren. Maar toen dacht ik opeens aan die persconferentie waar ze het begrip ‘hamsteren’ uitlegde en ter plekke veranderde in een fret. Ik heb gelijk afgebeld. Het is ook altijd wat, hè?
Jaap van Deurzen