Laat ik beginnen met te zeggen dat Blond en ik grote dierenliefhebbers zijn. We geven de voorkeur aan beestjes die al een liefhebbend baasje hebben, zodat wij er zelf niet voor hoeven te zorgen. We zijn wél wereldkampioen aaien. Met bewondering kijken we naar Weespers die met roedels poedels en Labradors langs onze poort voorbijtrekken. Blond wil voor het raam nog wel eens meelijdend zwaaien naar zo’n sukkel die in dit zomerse hondenweer in de striemende regen Kazan uitlaat. Ik vind dat wel stijlvol. Ook de voor onze deur kakkende kater Trumpy gedogen we inmiddels. Dat was wel eens anders toen ik schreef:
‘We weten niet wie Trumpy’s eigenaar is, maar we vermoeden dat het de bejaarde vrouw uit de straat verderop is. Met een kerkorgelbruin mantelpakje strompelt ze met een lijdenstrek door het leven. Een lief mensje. Maar waarom ze Trumpy niet voor háár deur laat poepen, is ons een raadsel. Het kan natuurlijk zijn dat de kater qua stoelgang zijn eigen plan trekt.’
Trumpy heeft inderdaad zijn eigen vaste dumpplekken. Al jaren doet hij bijvoorbeeld zijn behoefte tegen de boom voor ons huis. Ondanks onze protesten gooit hij dagelijks zijn roodbehaarde kont tegen de krib. Dat getuigt van karakter en daar houden wij van.
Waar we op dit ogenblik wél last van hebben is ‘Kermit’. Dat is een kikker die ons al weken terroriseert met zijn idiote gekwaak in de gracht. We hadden aanvankelijk het idee dat we te maken hadden met een invasieve exoot: de Amerikaanse stierkikker. Maar daar heb ik geen bewijs voor. Ik heb geen verstand van kikkers. Bovendien lees ik dat stierkikkers loeien als koeien en dat doet deze niet. Het zou dus ook een varkenskikker of een schreeuwkikker kunnen zijn. Of zelfs een huis-tuin-en keukenkikkertje. Daar staan we als seniele randdebielen wel eens vertederd naar te zwaaien tijdens onze wandelingen langs de Weesper wei. Maar eigenlijk interesseert het me geen fluit wat voor type het is. We hebben hem in de gracht, die vol ligt met bladeren, nog niet gezien. We hebben hem alleen gehoord.
Het beest heeft blijkbaar een kwaakblaas zo groot als een Schotse doedelzak. Dat instrument is ooit ontworpen voor op het slagveld. Het is niet mogelijk om een doedelzak harder of zachter af te spelen. Er is maar één volume mogelijk en dat is: hard. Tot wel 120 decibel! Dat is tegen de pijngrens aan.
Als Kermit begint te kwaken zien we het water trillen. Het is de paartijd voor de kikkertjes in ons land. Die periode loopt van april tot augustus. Kermits’ amoureuze jachtveld bevindt zich pal voor onze deur in de gracht. Dat kreng trekt bij voorkeur midden in de nacht ten strijde en zit dan urenlang te kwaken. De mannetjes, die qua omvang kleiner zijn dan de vrouwtjes, nemen het initiatief en lokken de dames met hun bronstige gebrul. Wist u dat geluidsgolven vijf keer zo snel door het water schieten dan door de lucht? Op de Wikipedia-site lees ik alles over de brulkikker.
“De lokroep bestaat uit een diep gebrom dat tot op een kilometer afstand te horen is. De paarroep kan volgens bioloog Clifford Pope worden nagebootst door met een zo laag mogelijke stem ‘rum’ te roepen in een leeg vat”.
Cliff kan mijn rug op. Ik heb geen zin om ‘rum’ te roepen in een leeg vat. Ik wil dat die kikker ’s nachts zijn muil houdt of hij nou loeit, kukelt of kwaakt. Hitsige brulkikkers schijnen overigens behoorlijk kippig te zijn, leer ik al lezende:
“Ze nemen het niet zo nauw en zien soms totaal andere dieren aan voor een geschikte partner. Dit heeft al veel karpers het leven gekost, nadat ze door de enorme kikker in een dodelijke omhelzing genomen werden.”
Die luidruchtige kikker-porno gaat mogelijk nog tot augustus duren. We kunnen er niet van slapen. ’s Nachts zitten Blond en ik met een beschuitje en een kop slappe thee voor het raam en proberen de amfibische orgie vast te leggen. Dat schijnt nogal een vertoning te zijn. Het mannetje heeft kleine verdikkingen aan de binnenkant van zijn duimen die ‘copulatieborstels’ worden genoemd. Daarmee kan hij tijdens het paren het vrouwtje in een soort houdgreep houden. Zo’n erotische omhelzing kan volgens deskundigen dagen duren. Manlief wacht en wacht tot mevrouw het welletjes vindt en haar eitjes afzet. Dan spreidt hij zijn sperma erover en trekt hij zich fluitend terug in zijn watergroene grachtenpand.
Belangenorganisatie RAVON vraagt om begrip. Een redacteur verklapt dat het goed gaat met de kikker en schrijft vergoelijkend: “Er zit geen volumeknop op de dieren.” Joh, vertel eens wat nieuws! Mocht iemand eventueel snode plannen hebben en dromen van een smakelijke maaltijd met boterzachte kikkerbil, wees dan gewaarschuwd, want: ‘Alle inheemse kikkers en padden zijn beschermd in de Flora & faunawet. Je mag ze dus niet vangen, vervoeren, verstoren of schade toebrengen!’ Waarvan acte. Blond en ik zuchten diep en zitten onze tijd wel uit. Tot diep in de nacht zijn we slaapdronken aan het filosoferen over het leven. Op de achtergrond horen we onze wellustige Kermit kermen. Ik zeg: Leve de kikkerliefde!
JAAP VAN DEURZEN