Vrouwlief Blond heeft het tijdens de gedwongen huisdetentie op haar heupen gekregen. Wekenlang heeft ze naar de balken van het plafond zitten staren. Die zijn sinds 1783 niet meer geschilderd. Het hout is vergeeld en heeft de kleur aangenomen van een opgegraven mummie. De visolie druipt ervan af.
De catharsis komt tijdens het ontbijt: “Ik wil dat alle balken, deuren en muren in de kamer worden geschilderd!” kermt ze. Ik verslik me in mijn Griekse yoghurt met walnoten en blauwe bessen. Ik houd hartstochtelijk veel van die bruine kroeg kleuren en koester de vergane geur van gebakken vis. “Die muren moeten ook gestukt worden, ik word gek van die Spachtelputz, dat is zó jaren zeventig!” Dan volgt de coupe de grace: ”Als we dan toch bezig zijn kunnen we net zo goed die vier ramen vervangen, want die pleuren van rotheid bijna uit de sponningen. Dat hout is buiten helemaal verpulverd.”
Even voor de duidelijkheid, dit is geen overleg, dit zijn bevelen. Ik zit als een guppy op de bank. Zeg maar dag tegen de rondreis op Sardinië.
Blond heeft binnen de kortste keren de aimabele vakman Henry bereid gevonden om de klus te klaren. Een macaber schouwspel begint. De overheersende kleur in de kamer wordt wit, maar op één muur wil ze een afwijkend kleurtje. Mannen help me even uit de brand, wij maken zo’n kleurkeuze toch binnen drie minuten? Vrouwen niet. De vloer ligt bezaaid met tritsen waaiers. Die bestaan uit plastic stripjes met ongeveer 2000 kleuren, waaronder tachtig tinten groen, want dat moet het worden. De groentinten hebben exotische, allitererende namen zoals: Magical Melon, Fountain Frolic of Wandering Willow. Welke mafkees heeft dit verzonnen? Wat is er mis met donker-licht of-pastelgroen? Wie wil er in vredesnaam een likje Magische Meloen op zijn muur, of nee, doe toch maar de Wandelende Wilg!
“Die!” zeg ik kordaat en wijs op zo’n groen vierkantje in de waaier. Klaar is Kees, aan de slag! Dat had je gedacht. “Ik vind deze ook niet slecht, hoor. En wat vind je van die donkergroene?” vraagt Blond enthousiast. Ze is los, haar leven heeft weer zin. “Dit is ook een hele mooie, die past zó goed bij het vloerkleed!” Ik kijk naar twee identieke kleuren groen. Dat gaat dagenlang door zo.
Buren, vrienden en familieleden worden via apps en mails geraadpleegd. Ze hebben allemaal een mening over hoe de muur in mijn woonkamer eruit moet gaan zien. Blond komt uit een familie van schilders en meent er verstand van te hebben. Want, vrienden, over wit hebben we het in deze fase nog niet gehad.
Met haar broers spreekt ze in een soort geheime codetaal: “Hi Jan, jij had toch 90-10 op de muur, hè?” “Koos, voor het hout twijfel ik zelf tussen RAL 9001 en RAL 9010.” Het is of ik naar de dagkoersen van een of ander rammelend beursfonds sta te luisteren. “Heb jij thuis nog stukloop liggen, Jan?” Stukloop? Ík loop stuk, dit is gekmakend. Ik kan geen groen meer zien en begin alsjeblieft niet over wit, want daar zijn misdadig veel variaties van. Ik moet ze allemaal op die kleurstrippen bekijken. Op een gegeven moment werkt sterke drank ook niet meer als troost. Ik loop verdomme met moordplannen rond.
Opeens schiet de foto van de 21-jarige Dmitry Luchin op mijn netvlies. De Rus slaat op een dag zijn vrouw vijfentwintig keer met een wijnfles op haar hoofd. Vervolgens hakt hij het lichaam in stukken en roostert haar hersens op een koekenpan. “Eén van haar oren legt hij in de kattenbak,” zegt een agent tijdens de rechtszaak, meldt de Russische nieuwssite Novgorod TV. Dat vind ik dan wel weer stijlvol, poes mag mee eten. De knettergekke moordenaar vertelt de politie hoe hij ‘genoot van de smaak van haar brein en dat hij de maaltijd had afgeblust met een glaasje vers bloed.’
Ik schrik me rot. Het verhaal werkt louterend. Ik geef me gewonnen, wat kan dat muurtje mij bommen, ik sta open voor elke kleur. De keus wordt gemaakt. Schilder Henry levert een meesterwerk af. Dan stapt Blond binnen met een loodzware boodschappentas gevuld met stofstaaltjes en roept opgewonden: “Kom, Japio, we gaan een kleur kiezen voor de nieuwe bank.” Gillend ren ik de gracht in.
JAAP VAN DEURZEN.