Dit is een experiment! Ik val dus maar gelijk met de deur in huis met een paar boude beweringen: U vindt mij briljant! U kunt geen genoeg van mij krijgen. In drukke winkelstraten klampt u spontaan voorbijgangers aan en verklapt ze dat ik een volstrekt unieke, geniale man ben. U bewondert en bewierookt mij in alle toonaarden. U vindt mij een groot scribent. Ik koester dat, want humoristisch schrijven is één van de moeilijkste dingen:
“Het vereist een bijzondere manier van denken en de juiste timing. Er zijn verschillende manieren om humor te creëren, en het is niet altijd makkelijk om de juiste toon te vinden. Hervind het kind in jezelf, zodat je niet meer kritisch bent en weer oog krijgt voor het absurde.” (Copyright Chat GPT)
Deze geriatrische kleuter schrijft absurd goed. Talloze lezers kijken elke zondag uit naar mijn creatieve uitwerpsel. Sterker nog, ze beginnen al met lezen tijdens het ontbijt en vinden het vaak een mooi begin van de dag. U lacht zich, net als nu, een kriek. Soms vloeit er een traan. Een zondag zónder een ‘Japie’ is niet compleet. Terecht! Want u houdt zielsveel van mij! Op een gezonde, platonische manier, dat wel. Niets fysieks! Geen klef gedoe. Een groot deel van mijn fans bestaat uit vrouwen. Dat verbaast me niks. Sommigen noemen me een ‘aaibaar beertje’. Dat is niet écht bevorderlijk voor mijn libido, maar goed, het is beter dan een ‘bleke doodskop.’ Dat was vroeger mijn bijnaam toen ik nog een mager astmatisch jochie was in onze volkswijk in Rotterdam. Waar gaat dit in vredesnaam over, vraagt u zich af.
Ik ben zó hemeltergend verliefd op mezelf. Ik kruip bijna in de endeldarm van Narcissus. Heeft u wel eens van die clown uit de Griekse mythologie gehoord? Ik heb het over het manneke dat smoorverliefd werd op zijn eigen reflectie in het water. Dat was natuurlijk een onmogelijke liefde, want probeer je eigen spiegelbeeld maar eens te omhelzen. Een beroemde Weense psychiater formuleerde zijn afwijking ooit heel mooi:
Narcisten zijn mensen met een persoonlijkheidsstoornis die een gebrek aan inlevingsvermogen hebben, niet in staat zijn kritiek te verdragen en in contact met anderen vooral bezig zijn zichzelf belangrijk te maken.’ (Copyright, Sigmund Freud)
Ik kan zomaar zonder moeite een trits narcisten bij naam noemen. U heeft me allang door, hè? Ik speel hier een onmogelijk rolletje. Natuurlijk hoop ik dat er een kern van waarheid zit in deze zelfbevlekking, want niets menselijks is mij vreemd. Maar ik ben eerder een Theseus dan een narcist. De slachter van de Minotaurus van Kreta haalde de meeste doldrieste dingen uit om zichzelf te bewijzen voor de buitenwereld, maar het werden nooit echte helden. Het schaamrood staat op mijn kaken.
Ik gluur zijdelings naar Blond. “Heb je het warm? Je hebt een kop als een boei,” vraagt ze bezorgd. Ze staat op en legt een hand op mijn voorhoofd om te voelen of ik koorts heb. “Ik heb gewoon een opvlieger, joh,” antwoord ik quasi jolig want ik ben me er eentje. (Copyright: Herman Finkers)
“Ja, het is goed met je, dat kan helemaal niet, want mannen hebben geen oestrogeen,” zegt ze smalend. “Zelfs jij niet, paardenhoef!” Blond krijg je niet gek. Dat is net een wandelende medische encyclopedie. Die kan elk hormoon in het menselijk lichaam in haar slaap aftikken: glucagon, progesteron, testosteron, thyroxine, calcitonine… heeft u even?
“Geintje, niks aan de hand,” zeg ik monter en concentreer me weer op het toetsenbord. “Ja, dat zeg je nou wel, Kont, maar je krijgt toch niet zomaar een kop als een kreeft. Jij zat aan iets te denken. Je maakt je zorgen. Je moet het gewoon zeggen als er iets is, hè? Ik weet dat je er een handje van hebt om alles weg te lachen. Maar wij schrokken ons te pletter toen je daar opeens op apegapen lag in Ierland. Ik had nog nooit van boezemfibrilleren gehoord. Ik heb me hier thuis rot lopen zoeken naar al die polissen. Geintje! Je hebt maar één hart hè, goochemerd. Wat ben je aan het doen?” jengelt ze bozig.
Ik vertel haar dat ik op een omslachtige manier een bedankbriefje probeer te schrijven aan al mijn lieve lezers. Die maakten zich vorige maand óók zorgen over mij. Ik werd overspoeld door een tsunami van liefde. Dat schept een band. Maar ik ga er dus blijkbaar wel van naast mijn schoenen lopen. Ik ben een narcist in spe. Hoewel het eigenlijk mijn bedoeling is om iedereen te vertellen hoe de vlag erbij hangt, qua gezondheid, want daar vragen veel mensen naar.
Ik ga weer als de brandweer. In plaats van vijftien haringen eet ik er nog maar vijf per week. Dat scheelt een klein zoutvat. Ik ben bijna vijf kilo afgevallen en zie er met die smalle kop uit als een uit zijn krachten gegroeide spitsmuis. Ik heb de bloeddruk van een bronstige puber. Al een maand sta ik ‘droog’. Dat kan ik overigens iedereen van harte aanbevelen. Vooral de Duitse en de Belgische 0.0 biertjes zijn prima. Mijn maten noemen me nog net geen ‘nul punt lulletje’.
Het is allemaal goed gekomen. Dank u wel voor alle steun! Ik omhels u met duizend armen uit het diepst van mijn geheelde hartje. (Copyright: Ronald Giphart)
JAAP VAN DEURZEN