Vrouwlief Blond is om. Ze is bang dat ‘de bom’ valt en wil een noodpakket aanschaffen. Ze is er heilig van overtuigd dat onze nationale Hobbit, minister van Justitie en Veiligheid David van Weel, gelijk heeft. “Iedereen moet zich 72 uur kunnen redden,” beweert de kleine David, die als de dood is voor de Russische Goliath. Ik vraag me af of hij een afspraak kan maken met Vlad om na drie dagen te stoppen met schieten, anders is de lol er wel vanaf. Die gladjakker kijkt namelijk niet op een dagje meer of minder. In Oekraïne knalt die mafkees al drie jaar dapper door, ondanks zijn belofte om de klus snel te klaren.
“Hopman van Weel weet hoe de hazen lopen, Kont. Hij is zelf militair geweest. Die kan zich drie weken lang ergens op de hei in Ermelo verstoppen. Zelfs de wolven kunnen hem dan niet vinden. Hij is daar voor opgeleid en wij niet. Wij moeten ons voorbereiden op het allerergste,” bibbert Blond. Ik roep belerend dat het 400 meter lopen is naar onze buurt-Appie. Ik beweer ook dat ik wel tegen een stootje kan. Dat ik het zónder supermarktvoer heb overleefd op een onbewoond eiland in een hut van bamboe en bananenbladeren. “We aten cassave, meisje. Dat is een wortelknol die we als wilden met onze blote handen uit de grond rukten.”
Blond: “Je bedoelt die blauwe maandag dat je op de Filipijnen was tijdens Expeditie Robinson? Dat telt niet mee, hoor. Oké, je kwam 7 kilo lichter thuis, maar dat eiland was voor jou gewoon een kuuroord, bijgoochem! De zon scheen en je lag met je bolle pens in het zeewater en deed er allerlei bizarre spelletjes in een tropisch pretpark. Dat is heel wat anders dan een oorlog. Weet je, ‘failing to plan, is planning to fail’. Een goede voorbereiding is het halve werk. Ga die spullen kopen en zet ze in de schuur! Niet jammeren! Ophoepelen! Mars!”
Twee minuten later zit ik in de auto met een bizar boodschappenlijstje. Ik word op pad gestuurd om 28 liter water in te slaan, 26 blikjes visvoer. Tien dozen Zweedse crackers, acht pakken poeppapier en een EHBO-koffer. Maar ook jodiumtabletten voor vier jaar, zeep, 6 wollen dekens, een radio, 150 batterijen in allerlei soorten en maten en 4 zaklampen. “Pin voor de zekerheid ook nog even 1000 euro contant.,” roept ze me na. Die Blonde krijg je écht niet klein.
“De fase van vrede, waarbij de bloemetjes bloeien en de vogeltjes fluiten, is voorbij,” roeptoetert topmilitair Onno Eichelsheim, die 11916,00 euro bruto per maand verdient. Hij heeft makkelijk praten, want die ligt niet wakker van een extra wc-rol. Jan met de pet is de klos en wordt op kosten gejaagd. Dit alles omdat er na een aanval met kernwapens het vrijwel zeker is dat het einde der tijden in zicht komt. Dat nucleaire speelgoed is in handen van een bont gezelschap egocentrische mannetjes met een gigantisch ego en een discutabele reputatie.
Mijn fantasie slaat gelijk op hol. Ik denk aan alle geflipte profeten die in de loop van de tijd het einde van de wereld hebben aangekondigd. Ze zaten er allemaal naast. Zoals de Amerikaanse evangelist Billy Graham in 1952 en de Jehova’s Getuigen in 1975. Dat was het jaar waarin Jehova het blijkbaar welletjes vond met 6000 jaar menselijke geschiedenis sinds Adam en Eva. (?) Sommige volgelingen verkochten hun hele hebben en houden en stuurden het geld naar de sekte. Ontspannen wachtten ze het laatste oordeel af. Alleen een handjevol uitverkoren Getuigen zou de dans ontspringen. Maar er gebeurde niks. De Jovi’s hadden iedereen voor niks op stang gejaagd. Bij ons thuis werd een zucht van verlichting geslaakt; want hoe onnozel de beweringen ook waren, er was altijd twijfel. Wat als..
Natuurlijk waren er onder de doemdenkers ook paradijsvogels. Zoals Louwrens Voorthuijzen, alias Lou de Palingboer. Ook hij noemde meerdere data waarop de mensheid ten onder zou gaan. Daar konden we toen nog uitbundig om lachen, want Lou was een heerlijke malloot, die soms in tongen leek te spreken. Zijn vrouw Mientje beweerde dat hij god was en niet kon sterven. Schoorvoetend gaf Lou toe ‘het opstandingslichaam van Jezus’ te zijn. Hij verkondigde zijn blije boodschap met veel humor in zijn viskraam op de Amsterdamse Dappermarkt en kreeg zowaar een trits volgelingen.
Lou hield zijn geloofsverkondiging simpel en had drie geboden: 1. Trek een tijger niet aan zijn oor. 2. Ga niet voor een rijdende trein liggen. 3. Spring niet in het water met een molensteen om je nek. Hoe overzichtelijk wil je het evangelie hebben? *
Een vermogende verzekeraar, die helemaal in Lou was, kocht in 1957 in Muiderberg een grote villa voor hem. Het Witte Huis werd een pelgrimsoord voor de sekteleden. Vrouwelijke volgelingen mochten er tegen het goddelijke lichaam van Linke Loetje aan gaan liggen. Heerlijk toch?! In 1968 blaast de onsterfelijke Lou alsnog het lichtje uit. God op aarde is 70 jaar geworden.
Maar ik dwaal af. Onze schuur puilt inmiddels uit. De vliering staat vol voedselblikken en bidons met water. We zijn helemaal op oorlogssterkte: Laat de beer maar komen. Wij houden het wel even uit.
JAAP VAN DEURZEN
*Youtube: Lou van palingboer tot God.