Zal ik eens beginnen met een cliché? Komt ie: We leven in troebele tijden! Mensen hebben het zwaar en zijn de weg kwijt. Die hakt erin, hè? Onze ellende is de perfecte voedingsbodem voor allerhande heilprofeten. Peperdure cursussen worden aangeboden met wervende teksten als: “Leer hoe je je innerlijke kompas weer terug kunt vinden.” Recht zo die gaat! “Luister naar het lied van je hart. Vind het instrument om je eigen ‘grondtoon’ te ontdekken en hoger op de ‘toonladder’ van het leven te komen…….”
Blond en ik blijven al anderhalf jaar steken bij ‘do,’ ‘re’ krijgen we niet meer uit onze strot. Toch zijn we wel lachebekjes, maar er valt nu even weinig te lachen. Volgens een therapeutische tante Pollewop komt dat omdat we vol negatieve emoties zitten. “Laat los,” brult ze online met wijd opengesperde ogen. Ik verslik me in de haring die net hapklaar tegen mijn huig hangt. Het mormel gaat maar door: “Als je loslaat kun je ‘groeien.’ Je wordt weer een arend tussen de kippen.”
Veel therapeuten zoeken blijkbaar hun heil bij dieren, zoals het edele ros. Paardentherapie lijkt Blond wel wat. Onder het kopje: “Het paard als reflectie-partner” lezen we: “Het mysterieuze van paarden vind ik dat ze altijd weer een manier weten te vinden om ons aan te zetten tot zelfreflectie. Hierdoor worden we geïnspireerd om een innerlijke reis te maken naar onze verborgen kwaliteiten, welke ons kunnen voeden en verstevigen. Het paard representeert het onverwachte, de wijsheid, de intuïtie, creativiteit, het wonderlijke van de natuur.”
Hortsik! Nu komen we ergens. In Weesp hebben we een mooie manege. Dagelijks rijden puberende paardenmeisjes ons huis voorbij, als ze via de gracht op weg zijn naar de stal. De paarden dumpen hun lading voor onze deur. Vooralsnog is het bij dit ‘natuurwonder’ gebleven. Maar laten we niet lullig doen. We lezen verder. Waarom paarden? “Paarden zijn eerlijk en geven een objectieve spiegel van de mens. Ze geven je directe feedback op je gedrag waardoor het proces van bewustzijn en zelfreflectie wordt versneld. Door de paardentaal te kennen, kan de paardentherapeut de reacties vertalen naar de persoon toe.”
Ik denk gelijk aan de serie die in de jaren zestig op televisie werd uitgezonden: “Mister Ed, het sprekende paard.” De hoofdrolspeler was een intelligente hengst die met zijn eigenaar Wilbur Post kon praten. De rol van deze doorsnee-Amerikaan werd vertolkt door de acteur Alan Young. Hij was volgens de producent van het programma gekozen omdat hij leek op ‘iemand met wie een paard wel zou willen praten,’ verklapt Wikipedia.
De serie is nu hopeloos achterhaald, maar ik heb toen gehuild van het lachen om de droogkloterige manier waarop Mister Ed zijn ‘gesprekspartner’ van repliek diende. Door een filmisch trucje werden de lippen van Ed steeds een beetje opgetrokken als hij ‘sprak’. De makers wisten er 143 afleveringen uit te persen, toen was de koek op. Ed was dan wel een paard, maar hij sprak gewone ‘mensentaal’ en hij had nog humor ook. Het lachen werkte voor mij heel therapeutisch.
Mijn schaterbuien stonden in schril contrast met mijn gevoelens voor het paard van onze schillenboer Adri. Ik had daar zó’n medelijden mee. Dagelijks trok het arme dier de loodzware kar waarin onze schillen werden gedumpt. De knol was vel over been en had een duidelijke doodswens. Adri was met zijn grote, gele gebit gaan lijken op de merrie en beulde het dier genadeloos af.
Er gingen jaren voorbij voordat ik weer persoonlijk met een paard werd geconfronteerd. Dat was in het westen van Ierland waar ik op de rug van de schijndode Connemara pony ‘Zombie’ over de heuvels hobbelde. Toen de groepsleider ons met de paarden de zee in stuurde om ze te laten afkoelen, lieten ze in het koude water massaal hun ontlasting lopen. De ruiters begonnen elkaar gelijk met de kleddernatte paardenvijgen te bekogelen. De groene drab droop van mijn gezicht. Geloof me, dát werkte bevrijdend, in plaats van al die zweverige, ‘zelf reflecterende’ hocus pocus uit de advertenties. We zijn eruit. Zodra Ierland weer ‘open’ is vliegen we erheen en gaan we elke dag met paardenstront smijten. Dat wordt een catharsis van jewelste. We kunnen niet wachten en proosten alvast op minder troebele tijden.
Sláinte!
JAAP VAN DEURZEN