Vrouwlief Blond en ik gaan fietsen in Puglia. Dat is in de hak van Italië, de thuisbasis van de meedogenloze maffiaorganisatie Ndrangheta. Blond heeft al drie weken nachtmerries. Badend in het zweet wordt ze elke nacht wakker. Ze droomt dat ze is ontvoerd en ergens in een vochtig hol in Lecce zit. De onderhandelingen over losgeld lopen, maar het schiet niet echt op. Ik denk even aan de negentienjarige Carlo Celadon die op 25 januari 1988 in zijn dorp Arzignano met geweld wordt meegenomen. Tweeënhalf jaar lang zit hij onder mensonterende omstandigheden gevangen in een gat in de grond. Zijn rijke pa betaalt in lira’s ongeveer een miljoen euro en krijgt zijn zoon na lang wachten terug. Eind goed, al goed. Ik denk dat ik zelf hooguit vijf mille bij elkaar kan scharrelen, maar dat is een zorg voor later. Gezelligheid kent geen tijd in die grot en je eet altijd goed in Italië.
Blond bagatelliseert blijmoedig het gevaar en stapt over haar angsten heen. Ze is gek op het land, het klimaat, de mannen, de mode, maar vooral het eten. Het is de bedoeling dat we van het ene dorp naar het andere gaan fietsen. Onderweg komen we volgens de beschrijvingen de meest betoverende landschappen, stranden en ruïnes tegen. Onze bagage wordt door de Italiaanse reisagent van hotel naar hotel gebracht.
Dit is een experiment, want we zijn nog nooit samen op fietsvakantie geweest. Los van de ritjes rond de camping in Ermelo. Maar daar zijn we nu wel op uitgekeken. Bovendien worden we hier niet bepaald verwend met het weer. In Zuid-Italië zou het nu al 25 graden zijn. Dat is ook geen pretje maar het is wel droog.
Blond is een novice als het aankomt op het maken van lange afstanden. In Puglia variëren de fietsroutes van 50 tot 70 kilometer per rit. We zijn allebei topfit. Bovendien rijdt Blond op een elektrische fiets, die ze desnoods op ‘standje brommer’ kan zetten. Het zijn niet de afstanden die haar zorgen baren. Ze wordt vooral gekweld door de vraag: Wat moet ik aantrekken? Als het aan haar ligt zou ze het liefst een scheepskoffer vol kleding meetorsen. Je kunt in het land van de superieure modemakers nu eenmaal niet als een blonde boerin op klompen aan komen zetten. Stel dat je als zo’n zwaar zwetende ‘Jo met de banjo’ een pittoresk bergdorpje inrijdt! Dat is geen porem! In de fietstas zit daarom een shitload shirtjes. In de koffer zit galakleding voor ’s avonds bij het diner, fleurige wandelkleding om te flaneren op de boulevards en natuurlijk een lading schoenen. Heel even overweeg ik om een internationaal verhuisbedrijf in de arm te nemen, maar gelukkig komt ze bij zinnen en hangt de meeste kleding met een diepe zucht weer terug.
Op culinair gebied wordt dit ook een belangrijk experiment. Blond is gek op de Italiaanse keuken en kan zelf ook de heerlijkste Mediterrane recepten bereiden. Ze is een blije omnivoor die alles eet wat spartelt, kukelt, mekkert of blaat. Ik heb een voorkeur voor de gevinde vrindjes uit de wereldzeeën. In Puglia schijnen we allebei aan onze trekken te kunnen komen. Dat is goed nieuws. Maar er schuilt wel een addertje onder het gras. Daar heb ik het al eens eerder over gehad. Blond heeft een bijzondere afwijking. Over alles wat ze eet sproeit ze een lading Maggi. Maar dan ook letterlijk over alles! Maggi is haar culinaire wijwater. Maaltijden met vis, vlees of pasta verdwijnen onder een donkere laag zoute smurrie. Met die zwarte Maggi-stippen heeft elk gerecht wel wat weg van een gekookte Dalmatiër. Blond spuit de prut nog net niet over een slagroomtompouce. Er zijn grenzen. Waarschijnlijk is de wereldvreemde gewoonte ontstaan in haar vroege jeugd tijdens het nuttigen van een soepje, want: Das wissen selbst die Kinderlein, mit Maggi wird die Suppe fein!”
Nou, mijn soep niet! Als ik tijdens drukke dagen wel eens vergeet om die puntflesjes in slaan, mag ik als een slaafse lakei rapido terugfietsen naar de Appie. Weer of geen weer. Maggi vormt normaal gesproken een vast onderdeel van mijn bagage als ik met haar op pad ga. Of de reis nou naar Madeira, Scandinavië of Ierland gaat. Het flesje wordt meegenomen en zorgvuldig in aluminiumfolie gewikkeld. Nu gaan we nota bene naar hét grote gastronomische wonderland. Ze zal het toch niet in haar malle hoofd halen om die Maggi-troep mee naar Italië te nemen? Ik sluit niks uit. Die Italianen slaan mijn hersenpan in. Als een waakzame jakhals loop ik om de haverklap bij haar binnen, als ze de koffers aan het pakken is. Terloops laat ik stiekem mijn hand tussen de kleding glijden. Ik moet tenslotte ook aan mijn eigen veiligheid denken. Stel dat zo’n Italiaanse douanebeambte dat vervloekte flesje vindt en het vermoeden heeft dat we vloeibare coke aan het smokkelen zijn. Dat is ongeoorloofde concurrentie. Dat pikken ze nooit. Daar kan ik wakker van liggen. Maar het is loos alarm, we gaan zonder Maggi op reis. Nu moet ze nog even haar vliegangst overwinnen en het eet- en fietsfeestje kan beginnen. Ciao! Puglia arriviamo!
JAAP VAN DEURZEN