‘Best Jaap’
‘Even me voorstellen. Ik heet Ad. Woon bij Humanitas Oud Beyerland.
Hoe gaat het met jou, met mij gaat het goed, hoor.
Ik wil je nog bedank voor de Handtekening met de foto erbij, hoor.
En je verhaal, hoor.
Heb je al een boeken gemaak wat je mee-ge-maak heb. Dat zo best leuk zijn denk ikke.
Voor zo groot Fan van jou, hoor.
Z.o.z.
En waarneer kom je naar humanidas in Oud Beyerland
De koffie staan al klaar, hoor
Dan haal ik wel een bossche bol, hoor
Ik ben al bijna aan me vier boeken, hoor
Weet je wie ik aan het schrijven ben, dat is Michelle Obama, en nog meer, hoor
Wil je mij mooi brief opsturen naar mij toe
Vast al bedankt ervoor.’
Deze heerlijke, handgeschreven brief is de opmaat voor een prachtige vriendschap met Ad van der L. Hij heeft me toestemming gegeven om eruit te citeren. Ad is een lieve man met een beperking.
Ik houd van mensen met een vlekje. Perfectie gaat tomeloos vervelen, kijk maar naar mij. Ik ben als verdwaalde Rotterdammer lid van een team sloeproeiers in Weesp. Het zijn succesvolle mannen uit goede gezinnen. Zodra ik die sloep instap beginnen ze spontaan het clublied van Ajax te zingen. Wie is er nou beperkt?
De correspondentie tussen Ad en mij begint als hij me vraagt om een foto met een handtekening te sturen. Mijn hart smelt, ik ben gelijk geraakt, gevlijd en verrast. Wie ben ik dan? Japie van Deurzen uit de Damstraat 18b in Rotterdam-Feyenoord die foto’s met handtekeningen uitdeelt. Je houdt het niet voor mogelijk.
Op de site van Humanitas Oud Beyerland schrijft Ad: “Ik verzamel handtekeningen. Ik heb er al meer dan 250. Elke dag verstuur ik wel brieven. Soms krijg ik heel snel een brief terug. De mooiste is van Johan Cruijff, die hangt aan de muur.”
Dat is dus bijna in de schaduw van de Kuip. Daar sleept El Salvador in het seizoen 1983/1984 bijna op persoonlijke titel de kampioensschaal binnen voor Feyenoord. Ik verkeer dus in goed gezelschap. Misschien staan er in de brief wel cruijffiaanse orakelzinnen, zoals: ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt.’ Johan had het wel degelijk door, vrienden met beperkingen moet je koesteren. Lang leve de sloeproeiers!
Ik stuur Ad mijn mooiste prent en kalligrafeer er mijn handtekening op.
Eens in de zoveel tijd bellen we elkaar op. De laatste keer verklapt hij me teleurgesteld dat Michelle Obama nog steeds niet heeft gereageerd. Hij wil heel graag koffie met haar drinken, en Bossche bollen eten. Dat waren wíj́ ook van plan, maar het is er nog steeds niet van gekomen.
Vannacht droomde ik dat ik Michelle Obama van Schiphol afhaalde. Samen reden we naar Oud Beyerland om Ad te bezoeken. Het zweet gutste van mijn kop. De hele weg gierde het door mijn hoofd dat ik niet moest vragen of ze eigenlijk wel ‘moorkoppen’ lustte. Ik prentte in mijn hoofd dat ik per se ‘Bossche bollen’ moest zeggen, want ‘moorkop’ is een banwoord. Maar ze begreep me niet. Ik legde haar uit dat het van die chocoladebollen vol slagroom waren. Ze bleef me glazig aankijken.
Toen zei ik dat moorkoppen een beetje op uitvergrote ‘negerzoenen’ leken maar dan met een andere vulling en een toefje slagroom op de top. Ik schrok me bijna weer een rolberoerte. Negerküsse sind auch verboten, verdammt nochmal!
Opeens gooide ik het over een heel andere boeg. Had ze niet veel liever een Odekoek, die we vroeger met een gerust hart Jodenkoek noemden? Michelle keek me aan met die lieve ogen en lachte haar stralende gebit bloot en zei hoofdschuddend: ‘Jullie zijn gekkies.’ Gillend werd ik wakker. Bedankt Ad!
Onlangs kreeg ik een nieuwe brief van hem, waarin hij zich manifesteert als een fantastische, sociale man. Hij schrijft:
“Bij Humanitas bij mij loop één lief, knap leuk begeleidingster en die heet mirelle hoor. En die is erg gek op Anouk de zangeres, die bij The Voice of Holland zit. Als je kom maar mee wil je dan vraag aan Anouk of zo mee kom, als het gaat hoor. Jaap.
Natuurlijk gaat dat Ad. Kom op Anouk! Ik ga alvast van je dromen.
JAAP VAN DEURZEN