De kogel is door de kerk. Vrouwlief blond heeft me, op straffe van vijftig rotklappen met de roe, verboden om in haar bijzijn het nieuws op de televisie aan te zetten. Zelfs het Sinterklaasjournaal is taboe. Ze beweert dat haar mentale welzijn eronder lijdt. Ze heeft zich aangesloten bij het uitdijende leger van nieuwsmijders. Waag het niet om te beginnen over pogroms of wandaden van extreemrechtse, Israëlische voetbalhooligans. Ze is in staat om je te kelen. Ze kan niet wachten op het nieuwe seizoen van ‘Winter vol Liefde’. Dat is haar favoriete aapjes-kijken-show.
Ik heb nu wél een probleem, want ze is de hoofdredacteur van deze roemruchte rubriek. Zonder haar goedkeuring komt er geen letter online. Ik zal voor één keer een kniebuiging maken en geen actuele zaken bespreken. Sterker nog, ik sta op het punt om een potpourri van nietszeggende prietpraat over u uit storten. U bent gewaarschuwd.
Laten we beginnen met ingeblikte lucht. Dat is wel zo gepast. Het gaat in dit geval niet om gebákken lucht maar over een blikje met 400 milliliter ‘authentieke frisse lucht van het Italiaanse Comomeer.’ Het product is bedacht door marketing bijgoochem Davide Abagale. “Je moet het alleen geen ‘product’ noemen. We verkopen hier een tastbare herinnering die je in je hart meedraagt!” lult de leperik uit zijn nek. Het blikje kost 9,90 euro en is alleen te koop aan het Comomeer, want de slogan is: ‘Herinneringen worden niet gekocht maar geleefd’. Hoe verzin je het? Ik probeer me de zielenpoten voor te stellen die met zo’n blikje thuiskomen. De twee gaan gezellig op de bank zitten en snuiven als junks om beurten wat sissende lucht op uit dat blikje. “Mmm, heerlijk! Echte Comomeerlucht! Het is alsof ik weer terug ben. Lekker, hè Koos?” De liefde gaat door de neus.
Bij muggen gaat de liefde door het gehoororgaan. Heeft u het ook gelezen? Terwijl de homo sapiens zijn leven lang loopt te sukkelen met Eros, pakt de mannelijke mug het veel voortvarender aan. Liefde op het eerste gezicht bestaat niet voor hem. Liefde bij het eerste geluid, wél. Van het gezoem van vrouwenvleugeltjes kan deze viriele vrijbuiter namelijk héél ranzig worden. Als de vrouwelijke vampiers ’s nachts op jacht gaan naar óns bloed, hangen ze met flapperende vleugels boven het menselijk doelwit. Vóórdat het vrouwtje ons corpus kan perforeren, wordt ze eerst ‘genomen’ door een mannetje. Die is op haar verleidelijke geklapwiek afgekomen. Zo’n muggenwip duurt een paar seconden en wordt al vliegend uitgevoerd. Voor haar kan het de pret van het bloedprikken niet drukken. Ze beschouwt het eerder als een win-win situatie.
Het fenomeen prikkelt de fantasie van de onderzoekers van de Santa Barbara Universiteit in Californië. Ze vragen zich af wat er gebeurt als de mannetjes de vrouwtjes niet meer zouden kunnen horen. Ze beginnen aan een bizar onderzoek. Via genetische manipulatie maken ze de mannetjesmuggen stokdoof en slaan daarna steil achterover van verbazing. De mannetjes worden dagenlang met de vrouwtjes in een kooi gezet, maar hun libido is foetsie. Er wordt niet meer gehatseflatst. Blijkbaar horen de Casanova’s de fladderende ‘lokroep’ van de vrouwtjes niet meer.
Mijn fantasie slaat gelijk op hol. Zouden we die gehoor-gen niet weg kunnen tikken in de koppen van onze volksvertegenwoordigers? Zowel bij de mannen, als bij de vrouwen. Ik zie die schreeuwlelijkers al staan blèren achter die interruptiemicrofoons. Ze richten geen schade aan, want geen hond hoort wat ze zeggen. Op een gegeven moment zal het zelfs gezellig worden, want niemand voelt zich aangesproken. In vak K doen Blonde Mozart en Kabouter Plop al mimend een frivool dansje. Giechel Dilan drukt het vluchtende SP-kopstuk Jim de Schim tegen haar borst. In een lege vergaderzaal wordt Carolien van achteren besprongen door de links-liberale Robbie. Dat is geen hoofdprijs maar je moet elke kans pakken die je krijgt. Leve de liefde. “Genoeg nu!” roept Blond en jongleert met een rode pen. “Kappen nou met die onzin!”
Opeens ben ik de censuur zat en gooi de kont tegen de krib. Er zijn grenzen. Ik vraag me hardop af hoe het gaat met de Iraanse studente Ahoo Daryaei. Op de campus in Teheran wordt ze mishandeld door de schijnheilige moraalridders van de universiteit omdat ze geen hoofddoek draagt. Volgens ooggetuigen raken haar kleren beschadigd. Uit protest trekt ze de zwarte lappen uit en gaat pontificaal in haar slipje en paarse bh op een muurtje zitten. De nieuwe Iraanse Jeanne d’Arc is geboren! Wat een heldin. Tenminste, zolang het duurt, want het busje komt zo…
Volgens de malle moellahs is ze knettergek. Ze wordt afgevoerd naar een psychiatrische inrichting. Amnesty International zegt bewijs te hebben dat vrouwen in die instelling worden gemarteld. De organisatie zet zich met man en macht in voor de slachtoffers. “Dat lijkt me wel een goeie club,”, zegt Blond pardoes. “Ja, daarom ben ik er ook donateur van,” jubel ik. “Goed zo, jochie! Ik ben trots op je.” Ik kus haar op beide wangen. Eind goed, al goed.
JAAP VAN DEURZEN