Over twee weken is het weer Vaderdag. Daar kan ik me nu al op verheugen. Op die dag ben ik gevrijwaard van huishoudelijke taken. Pappie mag luieren. Het is tijd voor mijn jaarlijkse portie slapstick en leedvermaak. Daar ga ik straks lekker voor zitten. Blond heeft er namelijk een pestpokkenhekel aan om het ontbijt klaar te maken.
In de avonduren manifesteert ze zich als dé Herman den Blijker van Weesp, maar ’s morgens een zacht eitje koken en een simpel sapje neerzetten kun je vergeten. Ontbijt maken is voor haar een mentale veldslag. Maar ja, Vaderdag-tradities moet je wél koesteren, hè? Toch weet ik dat ik er, net als vorig jaar, niet veel van moet verwachten. Met de moed der wanhoop zal Blond aan de matineuze Sisyfusarbeid beginnen. Haar ‘zacht’ gekookte eitje wordt een soort tennisbal waar je Wimbledon mee kunt winnen. Je kan er ook een neushoorn mee stenigen.
De versgeperste jus d’orange zal ik een week later terugvinden in de gordijnen. De sinaasappelschillen vliegen als oranje schotels in het rond. Ze worden vanaf de roterende citruspers gelanceerd. “Wat een rotding!” blèrt Blond boos. Bruine bammetjes kwakken tegen de grond als ze geagiteerd de plastic zak bij het verkeerde eind uit de la trekt.
Het eeuwig knellende deksel van de koffietrommel wordt weer met tomeloos geweld van de pot gerukt. Grof gemalen koffie spuit als een poepbruine fontein omhoog. Het is alsof je naar een voorstelling van een onhandig, blond bonoboaapje zit te kijken. De tranen rollen over mijn wangen. Of het van ellende is of van het lachen, laat ik even in het midden.
Ontbijt maken is bij haar een langdurig logistiek drama. Het wordt vanzelf een brunch. Slaapdronken wandelt ze van de elektrische waterkoker naar de koffiekan en weer terug. Als een gedesoriënteerde peenvogel staart ze voor zich uit en denkt, wat nu? Het ontbreekt haar in alle vroegte aan scherpte. Een studente psychiatrie zou daar manjaren werk aan hebben. Ik heb er mee leren leven en zet al jaren fluitend binnen vijf minuten een voedzaam ontbijt voor haar klaar.
Er zijn overigens mannen die dat vertikken. Een leeftijdgenoot stak vorig jaar zijn vrouw 42 keer in haar lijf toen ze weigerde om een ontbijt voor hem te maken. Begrijpelijk, maar dat vind ik toch te ver gaan. Bovendien loop ik dan ’s avonds de compensatiemaaltijden mis die Blond met groot vakmanschap fabriceert. Geloof me, dat zijn culinaire juweeltjes, ik eet elke avond als een regent.
Terug naar Vaderdag. Welke idioot heeft dat verzonnen? Volgens de onvolprezen Wikipedia-pagina zou het gaan om mevrouw Sonora Smart Dodd, uit Amerika. Ze wilde haar vader William Jackson Smart eren. Dat was een veteraan uit de Amerikaanse Burgeroorlog, die zijn vrouw als legbatterij gebruikte. Na kind nummer zes gaf het uitgewoonde mensje de pijp aan Maarten. Smart senior kon met zijn half dozijn kids gelijk aan de bak en klaarde de klus blijkbaar met verve. Eenmaal volwassen wilde dochter Sonora zijn toewijding en doorzettingsvermogen onder de aandacht brengen. Geïnspireerd door Anna Jarvis, die een paar jaar eerder Moederdag had gelanceerd, besloot ze op 19 juni 1910 Vaderdag te gaan vieren. De dag werd in 1972 officieel erkend door president Tricky Dicky Nixon. In ons land begonnen we in 1937 met die ellende. Elk jaar kocht ik een flesje aftershave voor mijn vader van het merk Fresh-Up. Met kleine klapjes sloeg hij het bocht na het scheren tegen zijn wangen, waarna zijn gezicht in een grote grimas veranderde. Dat was niet verwonderlijk want dat spul rook naar wc-reiniger. Alleen mijn zusje was er dol op en bleef soms uren om zijn nek hangen.
Van de week werd ik gebeld door mijn uitgever Peter Voskuil van Noblesse Uitgevers en hij zei: “Jaap, we hebben zulke nare tijden achter de rug. Ik wil wat terug doen voor de mensheid. Bij wijze van Vaderdag-cadeau doe ik jouw brisante bundel Blond & Blues in de aanbieding, ik haal vijf euro van de prijs af.” Ik pink een traantje weg. Wat een filantropisch gebaar. Dames en heren, lieve kindertjes, geloof me, een nóg mooier cadeau, bomvol ‘Blondologie,’ is er niet voor Vaderdag.
JAAP VAN DEURZEN
Blond & Blues/ 264 blz./ Jaap van Deurzen/ISBN 978 90 830 67681