Hap, haring hap! Hap, slik, weg!
De man wordt kinds, hoor ik u denken. Hij zingt kinderliedjes en vergeet dingen. Dit stukje over de nieuwe oogst van de clupea harengus is een herhaling van zetten. Inderdaad. Been there. Done that! Ik weet het, maar de vangst van de Hollandse Nieuwe vormt nu eenmaal mijn culinaire hoogtepunt van het jaar. Eigenhandig tover ik onze lokale vishandel om tot een dolfinarium waar ik kilo’s zilte maten door mijn strot laat glijden. Met die opengesperde bakkes ben ik de zelfverkozen zeeleeuw van Weesp.
Een lief, oud besje bekijkt met bolle ogen het bacchanaal en staat te wankelen achter haar rollator. In onvervalst Amsterdams zegt ze: ‘Wat is het leuk om u so te sien smulle. Me man hield er ook so fan, die kon er wel drie op, echt, ik sweer ’t je. Hij soop er ook gloase jenever bij! Da’s ook se dood geworden, ha, ha, ha!’ Geschrokken sla ik een korenwijntje achterover. Haring nummer vijf ligt klaar. Hap, slik, weg!
Ik ben rond half tien in de ochtend al redelijk kachel en improviseer ter plekke een haring hoogmis. Ik doe dat op de melodie van de klassieker: ‘Ritme van de Regen,’ van zanger Rob de Nijs:
Zachtjes schurkt ‘t maatje tegen ‘t huigje aan
Het ritme van de heerlijkheid
Het visje zegt: ‘We zijn toch zo gelukkig saam’
En da’s toch echt de werklijkheid!
Maatje, maatje, zeg me even wat je doet
Maak ‘t tussen ons maar weer een beetje goed
Ik heb niks aan een biefstuk
Want ik hou alleen maar van jou!
De klanten in de viszaak haken in en hebben al snel het eerste couplet onder de knie. Een hit is in de maak. Gezelligheid kent geen tijd. De kruik korenwijn klokt.
Mijn collega’s van het onvolprezen televisieprogramma Editie.NL vragen me of ik me geblinddoekt aan een haringtest wil onderwerpen. Wat dacht je zelf? JA! Er wordt zo’n ouderwetse blauwwit-geblokte keukendoek voor mijn gezicht gebonden. Ik hoop dat Blond niet naar het programma kijkt anders zit ik de rest van de maand met zo’n doek om mijn harses. Ze is dol op nieuwe haring, maar ze kan niet meer tegen de permanente putlucht die uit mijn corpus opstijgt. Ze neemt de benen naar Rotterdam.
De Test: Op de tast moet ik kiezen tussen een ‘oude’ en een ‘nieuwe’ haring. ‘Zet die nieuwe maar rechts!’ lispelt Martin, zogenaamd buiten gehoorafstand. De sympathieke visboer denkt dat ik Gekke Gerritje ben. Dat nieuwe maatje staat natuurlijk aan de linkerkant. Van je visvrienden moet je het hebben.
Als IK verdomme het verschil tussen een nieuwe en een oude haring niet kan proeven kan ik wel inpakken. Moi, de haring-happer par excellence! Ik heb eerlijk gezegd een beetje gesjoemeld. De dag ervoor heb ik de nieuwe vóór mogen proeven. De smaak is overweldigend, maar het visvlees is in mijn beleving nog net iets te stevig. Ik houd van een malse, moddervette haring. Het eerste stukje is een makkie, dit is geen Hollandse Nieuwe, maar een zachte ‘oude,’ anno 2021! Bingo! Het antwoord is juist. Japie mag door naar de volgende ronde.
De smaak van het volgende stukje is heerlijk. Maar ook deze haring is mals als boter, dat kan dus niet. Ik verwacht die stevige variant van de dag ervoor. Ik heb het vermoeden dat ze me in het pak proberen te naaien en me toch twee oude lijkjes hebben voorgeschoteld. Het zweet druipt van mijn kop. Mijn reputatie als ‘kenner’ staat op het spel. Toch zeg ik fier: ‘Ook dit is geen nieuwe!’ Ik val hopeloos door de mand. Een nachtje rijpen heeft namelijk wonderen gedaan. Van de weeromstuit eet ik er nog vier op. Hap, slik, weg!
Ik weet het, dat is niet ethisch. Zeker niet in deze economisch benarde tijden. De vis wordt namelijk duur betaald dit jaar. Op sommige plekken tikt u 3,50 euro af voor een harinkje. Kassa!
We hebben nu ’s avonds het licht uit thuis en we douchen koud. Om mijn verslaving te voeden heb ik Blond bereid gevonden om eventueel met zwavelstokjes bij het station te gaan zitten. Ze zal dan in lompen zijn gehuld. Steun haar! Het is voor het goede doel.
JAAP VAN DEURZEN.